Όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, το πιθανότερο είναι να αγναντεύω τις ερημικές παραλίες της Αμμοχώστου από τα υψώματα του Παραλιμνίου στην Κύπρο. Η Αμμόχωστος, Famagusta κατά τους Λατίνους κατακτητές της, είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Ανδρέα Γεωργίου. Ήταν ένας τόπος πανέμορφος, λουσμένος το φως και τη λιτή ομορφιά της Μεσογείου. Πλέον είναι ακατοίκητη (μιας και οι κάτοικοί της την εγκατέλειψαν λόγω φόβου, κατά τη δεύτερη εισβολή του Αττίλα στο νησί) και χρησιμοποιείται ως παρατηρητήριο. Αυτή την αυστηρή ομορφιά της Αμμοχώστου (αλλά και ολοκλήρου του νησιού) μεταφέρει και ο συνθέτης στο δίσκο του, διασκευάζοντας γνωστά παραδοσιακά κομμάτια της Κύπρου και προσθέτοντας την προσωπική σύνθεσή του, “Famagusta”. Χωρίς θετική προδιάθεση (λόγω καταγωγής εκ του ημίσεως), αλλά με το χέρι στην καρδιά, τολμώ να πω ότι αγάπησα αυτό το δίσκο. Σε προσωπικό επίπεδο, γιατί μου θύμισε πόσο όμορφη είναι η μουσική παράδοση του νησιού μου. Σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό του απλού ακροατή, γιατί χρησιμοποιούνται τα άκρως απαραίτητα συστατικά: το βιολί (μαζί με το μαντολίνο και το λαούτο ήταν τα αγαπημένα όργανα των λαϊκών συνθετών), μια ακουστική κιθάρα, ελάχιστα κρουστά και μια υπέροχη γυναικεία φωνή (της Χριστίνας Πιερή). Με αυτά τα υλικά, ο συνθέτης μεταβιβάζει στο ακέραιο το συνολικό πνεύμα της κυπριακής παράδοσης και το αναμειγνύει με δικά του στοιχεία (χωρίς υπερβολές ή αμετροέπεια, αλλά με απόλυτο σεβασμό και σεμνότητα), αφήνοντας να φανεί η προσωπική ματιά του. Η μελωδία είναι αφοπλιστικά σαγηνευτική και μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Αρνούμαι πεισματικά να κατατάξω τον δίσκο υπό την ταμπέλα του ethnic (μάταιο, εξάλλου). Αντ’ αυτού, θα πω μονάχα ότι αξίζει, πραγματικά, τον κόπο η δοκιμή. Ιδιαιτέρως όσοι αγαπούν τους Χαΐνηδες, τον Ψαραντώνη και την παραδοσιακή μουσική της Κρήτης, θα αγαπήσουν αυτό το δίσκο, μιας και θα βρουν τις πολύ μεγάλες ομοιότητες τόσο με την κυπριακή μουσική όσο και με τη διάλεκτο που ομιλείται στο νησί. Δώστε προσοχή στο «Γιασεμίν», αλλά και στο νανούρισμα «Αγιά Μαρίνα» (πού ξέρετε, μπορεί να σας το τραγουδήσει καμιά φορά a capella ο Αλκίνοος!).
