Eντεχνες και ποπ βάσεις, λόγιο και world περιτύλιγμα στον πέμπτο δίσκο της Καλλιόπης Βέττα που επιμελείται (όσον αφορά στην παραγωγή, αλλά και τη σύνθεση σχεδόν εις το ήμισυ) ο Μιχάλης Κουμπιός. Παρά το προαναφερθέν εύρος, δύο είναι τα στοιχεία που διαφυλάσσουν την αισθητική ενότητα: η ερμηνεία της Καλλιόπης Βέττα (λειτουργώντας όμως ισοπεδωτικά) και η καταπληκτική ενορχήστρωση του Μιχάλη Νικολούδη που αναδεικνύει ακόμα και τις αδύναμες στιγμές του άλμπουμ. Δυστυχώς, παρά τις επανειλημμένες ακροάσεις, το υλικό δεν στέκει από μόνο του για να επιβραβεύσει όλη την "μετά" δουλειά, μετά βίας τα μισά κομμάτια παρουσιάζουν ενδιαφέρον: "Τατουάζ", "Έτσι ξέρω ν'αγαπώ", "Το πνεύμα της άνοιξης", μια οργανική σύνθεση του Μιχάλη Νικολούδη, οι "Ερημες ακρογιαλιές" σε μουσική Μανώλη Λιδάκη και στίχους Ηλία Κατσούλη, όπου ενορχηστρωση, ερμηνεία, μουσική και στίχοι συντονίζονται και ξεφεύγουν από τα standards του άλμπουμ και το "Λέω να φύγω" σε μουσική Πέτρου Βαγιόπουλου και στίχους Ηλία Κατσούλη, με τον στίχο "με ίδια λόγια και λαχανιασμένα, ρωτώ που ανήκεις, στον καθένα ή σε μένα". Κι από τα μισά, θα κρατήσουμε τα δύο τελευταία ως σημαντικές αιτίες ύπαρξης αυτής της κυκλοφορίας.
