Αυτοδίδακτος μουσικός με λατρεία στην κιθάρα, ο Κώστας Χρονόπουλος, και τούτο εδώ είναι το παρθενικό του άλμπουμ. Απλές ως απλοϊκές κιθαριστικές μελωδίες με στραμένο το κεφάλι στη βρετανική ποπ μελαγχολία των 80s και την πολυφορεμένη φόρμα των Πυξ Λαξ των 90s -με στίχους πότε εύστοχους, πότε αμήχανους, μα σχεδόν πάντα ντυμένους στα μαύρα. Η συμμετοχή του Μπάμπη Στόκα στο "Σαν Μια Φωτοραφία" μπορεί λειτουργήσει ως κράχτης, αλλά το τελικό αποτέλεσμα και την αποδοχή καθορίζει το σύνολο που είναι ευάκουστο, μα ανεμικό - δύσκολα σου μένει έστω και μία μελωδία. Ιδέες υπάρχουν αρκετές, μα μοιάζουν τόσο σκόρπιες και τόσο περιτυλιγμένες με κλισέ που -λες- είναι κρίμα να χάνονται. Εντούτοις, δεν είναι περίπτωση απόρριψης, οι υποσχέσεις είναι αρκετές.
