Πολύχρονη αλλά μικρή σε δισκογραφική παραγωγή η πορεία για τα Θεσσαλονικιώτικα Μωρά Στη Φωτιά. Μετά από αρκετά χρόνια, πιο συγκεκριμένα από το 1999 και το «Θεατρίνοι», επιστρέφουν με ένα νέο δίσκο, έχοντας πάντοτε σαν κινητήριο δύναμη το Στέλιο Παπαϊωάννου – Σαλβαδόρ, που υπογράφει όλα τα τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά. Το πρώτο τους άλμπουμ του 1987 με τίτλο το όνομά τους έχει μείνει κλασικό για την ελληνική ροκ σκηνή (να υπενθυμίσουμε ότι από εκεί ξεκίνησε την πορεία του ο Παύλος Παυλίδης που αργότερα έφτιαξε τα Ξύλινα Σπαθιά), το δεύτερο ήταν κι αυτό αντάξιο του ονόματός τους, αυτό εδώ όμως είναι ίσως ένα ολίσθημα για το συγκρότημα. Σε επίπεδο συνθέσεων, έχουμε να κάνουμε με κομμάτια που θα μπορούσαν να προέρχονται από τη δεκαετία του ’80, έτσι όπως αυτή βιώθηκε στα μέρη μας και σε σχέση με την εμπειρία που είχαν οι ντόπιοι μουσικοί εκείνες τις ημέρες. Ροκ ήχος χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, και με μελωδίες που δεν αφήνουν τα σημάδια τους στον ακροατή. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στο στιχουργικό τομέα, εκεί όπου ήταν πάντοτε σημαντικοί οι Μωρά Στη Φωτιά. Με πολλές πολιτικές αναφορές και απόψεις, μοιάζει με ένα άτυπο μανιφέστο ενός ανθρώπου που δεν συνηθίζει να κάνει συμβιβασμούς στη ζωή του. Ως εκ τούτου, ο δίσκος είναι μια ιδανική πρόταση για ρομαντικούς ακροατές που θεωρούν ότι αξίζει να πηγαίνεις κόντρα στην κάθε είδους εξουσία, παντός ηλικίας. Αν και κάτι μας λέει ότι οι νεότεροι θιασώτες της ροκ μουσικής θα μπορέσουν να ταυτιστούν πολύ ευκολότερα με τα όσα ακούν εδώ.
