Επιτέλους! Οι Nexus αφήνουν μια και καλή πίσω τους εκείνο τον ωμό και άγονο industrial-rock θόρυβο και ανοίγουν τα φτερά τους προς νέους μουσικούς ορίζοντες και κοινό. Γεγονός πραγματικά απρόσμενο μιας και η μπάντα αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κάνει τον κύκλο τους μέσα στην ελληνική rock σκηνή, δεν βρίσκονται δηλαδή στην πρώτη τους νεότητα και άρα το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από αυτούς θα ήταν το να πειραματιστούν πάνω σε εντελώς νέους –για εκείνους- ήχους. Κι όμως το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να φτάνεις να αναρωτιέσαι για το πόσα χρόνια σπατάλησαν άδικα οι Nexus. Το ‘’The Beat Syndicate’’ είναι κυριολεκτικά ένας δίσκος εντυπωσιακής ωριμότητας. Σε πιάνει από την αρχή και δεν σε αφήνει παρά μόνο μέχρι να ακούσεις και το τελευταίο κομμάτι. Και μετά το βάζεις πάλι από την αρχή για να ξανακούσεις μήπως έχεις κάνει λάθος. Και μετά το ξαναβάζεις γιατί σου αρέσει τόσο πολύ που δεν μπορείς να αντισταθείς. Και τελικά περνάς την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σου ακούγοντας Nexus, πράγμα που αν σου το έλεγαν λίγο καιρό πριν, θα γέλαγες. Από που να ξεκινήσεις και που να καταλήξεις; Από την άψογη παραγωγή και τον λουστραρισμένο ήχο ή την απρόσμενη πολυσυλλεκτικότητα της μουσική τους; Από την υποχώρηση των θορυβωδών κιθαριστικών μερών και την υποκατάσταση τους από ένα σταθερά υπνωτιστικό μπάσο ή την προσθήκη περισσοτέρων ηλεκτρονικών στοιχείων και samples; Από τα έξυπνα ευρήματα του ομώνυμου instrumental κομματιού με βασικό χαρακτηριστικό το funky ρυθμό και τα πνευστά ή το πραγματικά εντυπωσιακό ορχηστρικό jazzy ‘’All Clues Lead To Mr. Moto’’ που θα μπορούσε κάλλιστα να ντύσει μια σκηνή καταδίωξης κάποιας ταινίας του James Bond, μέσα σε ένα μπαράζ από στριγκλίσματα ελαστικών και σειρήνων; Ή μήπως τα trip hop (!) ‘’You Always Get A Second Chance’’ και ‘’Happiness Is A Lonely Place’’ με το δεύτερο να αποτελεί μια υπέροχη συναισθηματική μπαλάντα; Μην ανησυχείτε όμως. Υπάρχει το γκαζιάρικο punk ‘’TV-Whoring’’ αλλά εκεί που οι Nexus τα δίνουν όλα είναι στο φανταστικό ‘’Smart Weapons And Sentimental Rockets’’ όπου το ρεφρέν πραγματικά τα σπάει. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και οπωσδήποτε το προσωπικό μου favorite. Οι Nexus μ’ αυτό το album αποδεικνύουν ότι αδικούσαν τον εαυτό τους όλα αυτά τα χρόνια. Τα καλύτερα τελικά έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις...
