Ο Κώστας Λειβαδάς έχει καταφέρει να ξεχωρίσει μέσα από μια πλειάδα τραγουδοποιών, που κουβαλούν το στίγμα των παλαιοτέρων, αλλά που έχουν καταφέρει εύκολα να ξεφύγουν από την ταμπέλα του ήχου αυτών. Δημιουργώντας τραγούδια για τον ίδιο αλλά και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες, μας έχει χαρίσει μερικά από τα πολύ όμορφα κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Το ευτυχές γεγονός είναι ότι έχει καταφέρει να απελευθερωθεί από τα "γραφικά" των γενιών που ο ίδιος θαύμαζε όσο περνάει ο καιρός, βλέπουμε όλο και καλύτερα και πιο εξελιγμένα πράγματα. Το «Τι χρονιά και αυτή» αποτελεί τον τρίτο προσωπικό του δίσκο. Ένα δίσκο που παίζει μεταξύ της μπαλάντας και άλλων happy songs, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με έντονο συναίσθημα. Αυτό που μου αρέσει στο Λειβαδά, είναι ότι μέσα από μια απλότητα, χτίζει πανέμορφα κομμάτια, τις περισσότερες φορές και τα ντύνει με την ίδια απλή αλλά πολύ σωστή και ιδανική ενορχήστρωση. Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές που αυτή η απλότητα δεν το δικαιώνει και πέφτει σε μια παγίδα απλών αλλά δίχως νόημα κομματιών, όπως το «Κορμί μου δεν είναι γεφύρι» (οι στίχοι, παραμένουν καλοί). Στην πλειοψηφία τους πάντως τα τραγούδια, στιχουργικά και μουσικά, με τις επιρροές από ροκ, ποπ αλλά και ελαχίστως παραδοσιακών ήχων, είναι όμορφα, χωρίς βέβαια να παρουσιάζουν πάντοτε κάτι το απίστευτα ξεχωριστό. Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι ενοχλούνται από τις λαρρυγγικές ικανότητες του Λειβαδά, όμως μερικές φορές, είναι καλύτερο ο ίδιος ο δημιουργός να είναι και ο «εκφραστής» των τραγουδιών του. Προσωπικά, μου αρέσει όταν ο Λειβαδάς τραγουδάει τα κομμάτια του, γιατί απλά τους δίνει ένα άλλο ύφος που τις περισσότερες φορές απογυμνώνει το κάθε ένα και έτσι έχεις την ευκαιρία να το ακούσεις επί της ουσίας. Στο συγκεκριμένο δίσκο, για να πω την αλήθεια μου, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν οι μπαλάντες. Τα πιο τσιτάτα κομμάτια του, με άφησαν λίγο αδιάφορη, προσωπικά. Ο Λειβαδάς και σε αυτόν το δίσκο δημιουργεί από τα ωραιότερα μελαγχολικά κομμάτια της εποχής και το κάνει και πολύ καλά. Μουσική και στίχοι, μέσα από ένα πρίσμα λιτότητας, ξεδιπλώνονται και αγγίζουν μέχρι το κόκκαλο. «Που πάνε οι έρωτες», «Μ’ένα χτύπημα» και το εξαιρετικό «Εχεις φύγει απ’την πόλη» είναι μερικά κομμάτια που «στολίζουν» το δίσκο. Επίσης, μέσα στα 12 κομμάτια περιλαμβάνεται και η διασκευή του «Στο Εστιατόριο που παν’ τα συνεργεία» του Νίκου Ξυδάκη. Το «Τι χρονιά ήταν και αυτή» είναι ένας καλός δίσκος, που ακούγεται ευχάριστα, και που περιέχει 2-3 κομμάτια που θα βασανίζουν τα βράδυα μας για πολύ πολύ καιρό.
