Σαφές είναι το μεράκι και η αγάπη των B.N.W για το hip-hop, όπως και η διάθεσή τους να τα χώσουν σε όσους είδαν φως και μπήκαν -κι εμείς μαζί τους είμαστε. Και στα γλυκοκοιτάσματα του R&B και του ορχηστρικού hip-hop, αλλά και τη διάθεσή τους να δουλέψουν με δικές τους μελωδίες κι όχι με δάνεια γνωστών ή μη samples, εμείς τους ακολουθούμε με μπράβο. Το ότι βγαίνουν ευθαρσώς, με τσαμπουκά και χωρίς πρότερο βίο στο δημιουργικό κομμάτι του hip-hop, κι αυτό στα υπέρ είναι, αν και δουλειά χρειάζεται ως rapper o Virus, ενώ η Νάιζα απέχει μακράν από το soul πρότυπο. Μέχρι εκεί όμως, γιατί η αγάπη για το είδος μπορεί να είναι αυθεντική, αλλά δεν αρκεί. Πέρα από το ομώνυμο και το "Στιγμές που δεν ξεχνιούνται", κανένα άλλο κομμάτι δεν μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς, λαμβάνοντας υπόψη πρότυπα (παραγωγής, τουλάχιστον) εκτός των ορίων της χώρας μας. Ναι, για Έλληνες καλοί είναι, τα μέσα τους είναι πενιχρά (πολλές φορές τα ορχηστρικά όργανα ακούγονται υπέρ του δέοντος ψεύτικα), αλλά η καλή ελληνική hip-hop σκηνή δεν σχηματίζεται μόνο με την καλή διάθεση. Το τελικό χτύπημα, μάλιστα, έρχεται στο τέλος με το "Δείξε μου αν το θες" (Δείξε μου αν το θες / Το θέλω μάτια μου / Πες μου και που το θες / Το θέλω μέσα μου / Δείξε μου πως το θες / Το θέλω πιο βαθιά) που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το R&B κομμάτι για το νέο δίσκο της Σαμίου, αλλά κι ένα remix του "Ευχές αληθινές", με το ρυθμό του "Every Breath You Take" των Police -κάτι σαν Puff Daddy σε έκδοση Μιχάλη Ρακιντζή. Κρίμα...
