Είναι γεγονός ότι τα debut albums νέων καλλιτεχνών ή project group, όπως στην προκειμένη περίπτωση είναι αγαπημένη μας τροφή, πόσο μάλλον όταν κινούνται σε άνυδρα για την ελληνική πραγματικότητα ηχοτοπία. Με τις θερμοκρασίες να ανεβαίνουν λοιπόν, κάνει την εμφάνιση του το πρώτο ολοκληρωμένο album των cyanna με την πρόκληση να σβήσει τη δίψα για pure electronica εγχώριες παραγωγές και όλα αυτά ενάμιση περίπου χρόνο μετά από το promo cd τους το οποίο το avopolis είχε φιλοξενήσει στις σελίδες των demo με παρουσίαση από τον Παναγιώτη Κονδύλη.H full length κυκλοφορία, στην οποία συνυπάρχουν και κομμάτια του promo, ελκύει από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον, αμπαλαρισμένη σε μια πανέμορφη συσκευασία που καταφέρνει με μιας αυτό για το οποίο σε προκαλεί. Να το αγγίξεις! Step one accomplished λοιπόν και πάμε στο δεύτερο βήμα, την ακρόαση. Τα πρώτα δευτερόλεπτα του magica κυλάνε στο cd player και ναι μεν το πόδι μπορεί να αρχίζει από μόνο του να κινείται ελαφρά ακολουθώντας το tempo του track, ναι μεν τα παιχνιδιάρικα effects καταφέρνουν να διατηρούν τη ροή του κομματιού ενδιαφέρουσα, ναι μεν τα φωνητικά διατηρούνται σε οριακά σημεία στο τρελό κυνηγητό με τα beats, κάπου όμως μέσα στο περιεχόμενο των στοίχων -το ευαίσθητο αυτό σημείο, το παιχνίδι χάνεται, βρίσκοντας ευτυχώς το δρόμο τους σε κάποια απέριττα κουπλεδάκια, που αν μη τι άλλο τη δουλειά τους την κάνουν. Στο rhythm section εξάλλου, τα παιδιά τα πάνε πολύ καλά με πολύ όμορφες upbeat συνθέσεις και “το μήλο” με αγγλόφωνη βάση, καταφέρνει να κριθεί με χαμηλότερα κριτήρια στο άκουσμα, να κερδίσει πόντους και την προσοχή. Αντικειμενικά όμως και τα υπόλοιπα κομμάτια του album δεν υστερούν σε τίποτα, όπως για παράδειγμα το “Στην ψυχή σου κάνω πάρτυ” που ακολουθεί λίγο μετά σε pure pop dance ρυθμούς (είπαμε με την καλή έννοια!) ή το απογειωτικό “μέχρι να γελάσω”. Πάντως αν και γενικά ο ήχος της κιθάρας μπορεί να λειτουργήσει πολύ θετικά μέσα σε μια καλοδουλεμένη σύνθεση (βλέπε “κλουβί από θυμό”, “πουθενά δε θα βρεις” etc), κάποια απογυμνωμένα από σύνθια περάσματα με solo κιθάρα ξενίζουν λίγο -κάπου εκεί μέσα στο “χαρά μου που έγινες ψέμα” και αυτή είναι ίσως και η μοναδική αιχμή που θα μπορούσα να βρω, όντας φυσικά υποκειμενική για τα γούστα του καθενός. Να αναφέρουμε τέλος ότι το “για μ1” αποτελεί την ακουστική εκδοχή του “πουθενά δε θα βρεις” και ακολουθείται από ένα όμορφο και ατμοσφαιρικό outro που κλείνει το δίσκο.Αναλογιζόμενοι ότι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους των cyanna είναι η επίτευξη ενός ξεχωριστού και αναγνωρίσιμου μουσικού ύφους, μπορούμε να πούμε ότι τα παιδιά τα πάνε πάρα πολύ καλά. Αναμένουμε συναυλιακή υποστήριξη του υλικού (Συν Αθηνά και χείρα κίνει ασφαλώς) με στόχο όχι μόνο την προβολή των κομματιών, αλλά και το να δουλευτούν περισσότερο οι συνθέσεις, αναπτύσσοντας το ιδιαίτερο τους στίγμα. Κάθε καλή παραγωγή αποτελεί και μια λαμπρή ελπίδα για το μέλλον, αρκεί φυσικά να υπάρχει όρεξη για δουλειά και τα τρία μέλη δείχνουν πεισμωμένα με αστείρευτη όρεξη να προσπαθούν να μοιραστούν, έστω κάποια από τα μουσικά όνειρα τους με όσο το δυνατόν περισσότερους από τους ενδιαφερόμενους εκεί έξω μπορούν.
