Μέσα στο αριστοτεχνικά δουλεμένο booklet, άρχισα να διαβάζω το εισαγωγικό σημείωμα το οποίο τελείωνε με μια ευχή προς τους ακροατές «Καλή Πτήση»... Ο Στέφανος Κορκολής κάνει μια δυναμική επανεμφάνιση μετά απο αρκετά χρόνια απουσίας από τη σύνθεση και τη δισκογραφία. Κίνητρο, αυτής της έμπνευσης, υπήρξαν οι στίχοι της Ρεβέκας Ρούσση, οι οποίοι και ντύνουν αφηγηματικά τις μουσικές αυτές. Οι πρώτες συνθέσεις πέρασαν από αρκετά ταξίδια και φίλτρα για να πάρουν την τελική τους μορφή και να γίνουν τα τραγούδια που κοσμούν αυτό το δίσκο. Αν και η αξία του εν λόγω καλλιτέχνη μπορεί κάποιες στιγμές να αμφισβητήθηκε, τώρα με αυτή τη δουλειά, έρχεται και δίνει τη δική του δυνατή συνθετική υπογραφή και καθιστά την μουσική του υπόσταση σαν μια από τις πολύ δυνατές, της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Στη δουλειά αυτή πατάει σε βάσεις κλασσικών συνθέσεων, φλερτάρει διακριτικά με μουσικά στοιχεία και εκφράσεις άλλων πολιτισμών και πειραματίζεται έντονα με ηλεκτρονικές εκφράσεις, χωρίς ο ήχος του να γίνεται ενοχλητικά ηλεκτρονικός και να αποκτά συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η μουσική του έχει χαρακτήρα, είναι αυθεντική και παράλληλα, ενώ επιδέχεται επιρροές και μείξεις μπορεί και παραμένει πρωτότυπη και αυτούσια. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι οτι ο καλλιτέχνης επέλεξε να ντύσει τα κομμάτια του με τις φωνές της Ανδριάνας Μπάμπαλη, της Δήμητρας Γαλάνη, της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, του Γιώργου Νταλάρα, της Dulce Pontes αλλά και του ίδιου. Κάθε κομμάτι βρίσκει την ιδανική του έκφραση και χροιά μέσα απο τη φωνή και τον μουσικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Μπαλάντες αέρινες για την Ανδριάνα Μπάμπαλη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο Ανεμόπτερο και τη Διαδρομή αντίστοιχα. Αντίθετα, η Δήμητρα Γαλάνη δίνει μια δυναμική έκφραση στα κομμάτια τα οποία επιλέχθηκαν για εκείνη, όπως το «Φοβήθηκες», που ξεκινά ως κιθαριστική μπαλάντα και γεμίζει με δυναμικές εκφάνσεις κατά την εξέλιξή του με την συνοδεία πιάνου, εγχόρδων αλλά και ηλεκτρονικών ήχων, το «Κράτα Με» το οποίο συνοδεύεται απο το duduk και κρατάει κάποια φολκ στοιχεία άλλων πολιτισμών, και το «Η Μέρα Σκοτεινή» που εξελίσσεται σε ηλεκτρονικούς σκοτεινούς και αγωνιώδης ήχους. Ο Γιώργος Νταλάρας χαρίζει τη φωνή του στο «Πόσο κρατάει ένα όνειρο» , σε στίχους του Παραασκευά Καρασούλου, το οποίο έρχεται πιο κοντά σε ελληνικά ακούσματα. Συγκλονιστική είναι όμως η Dulce Pontes που δένει μοναδικά με τα τραγούδια και τις μουσικές που επιλέχθηκαν για να αποδώσει με τη φωνή της, και στο «Por Esse Mar», σε μια νουάρ ακρόαση, αλλά και στο Havana, μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα, ένα θεατρικό κομμάτι, με κουβανέζικες ρίζες και ένα συγκλονιστικό επίλογο. Ο ίδιος ο Κορκολής κρατάει και ένα τραγούδι για τον ίδιο, αυτό που μάλλον τον εκφράζει περισσότερο, και είναι το μόνο που θυμίζει παλιότερες δουλειές του, τρυφερό και μουσικά και στιχουργικά. To booklet είναι απο τα ομορφότερα που έχουν υπάρξει σε ελληνικές παραγωγές τα τελευταία χρόνια. Γεμάτο απο τις εκπληκτικές ζωγραφιές του Αλέξανδρου Παπαλεξίου που θέμα τους έχουν τις πτήσεις με ανεμόπτερα, δείχνει έντονα ότι αυτή η δουλειά έχει γίνει με μεγάλο μεράκι και προσοχή. Ολόκληρη αυτή η δουλειά από όλες τις πτυχές της γίνεται παράδειγμα του πως θα έπρεπε να επιμελούνται και να παράγονται οι δισκογραφικές δουλειές, ώστε να μπορούν να ξεχωρίζουν μέσα στην πληθώρα των cd που κατακλύζουν την αγορά. Έχει δουλευτεί όσο και όπως έπρεπε, δε γίνεται πομπώδες αλλά ούτε και του ποδιού, έχει ένα άρτιο μουσικό και ηχητικό αποτέλεσμα, αποκτά το σεβασμό ακόμα και αν δεν κατακτά τον ακροατή άμεσα και πάνω απο όλα παραμένει πρωτότυπη και ξεχωριστή. Ίσως και με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε η πειρατεία να αντιμετωπισθεί πολύ που ουσιαστικά και έντιμα από τις δισκογραφικές εταιρίες. Τελικά η ακρόαση του «Ανεμόπτερου» είχε ταξιδιάρικη πορεία χωρίς συγκεκριμένο τόπο προσγείωσης, αλλά με σκοπό..το ταξίδι αυτό καθ’αυτό.
