Στην αρχή υπήρχε το χάος. Μετά οι Στέρεο Νόβα. Και στη συνέχεια ξανά το χάος. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά, μα πάρα πολλά, χρόνια για να καταφέρει η ελληνική μουσική βιομηχανία (;) να δημιουργήσει μια υποτυπωδώς, αξιοπρεπή σκηνή. Η άνοδος της παγκόσμιας electro σκηνής τα τελευταία 6-7 χρόνια (αλλά και η πτώση της που έχει αρχίσει εδώ και καιρό) έδωσαν εκείνη την αναγκαία ώθηση αλλά και τα κίνητρα στους Έλληνες μουσικούς να αρχίσουν να εξερευνούν ηχητικά τοπία άγνωστα σ’ εκείνους. Τα αποτελέσματα πενιχρά και εμφανίσεις νέων ηλεκτρονικών συγκροτημάτων σποραδικές και αναιμικές μέχρι αρκετά πρόσφατα. Όλα υπερτόνιζαν τη μοναδικότητα των σκαπανέων Στέρεο Νόβα. Όχι πως κανένα από τα σημερινά σχήματα είναι σε θέση να συγκριθούν με εκείνους (δεν νομίζω ότι υπάρχουν πιθανότητες να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο άλλωστε) αλλά τα πράγματα μπήκαν σιγά σιγά σε μια σειρά. Κάτι η άνθιση της synth pop, κάτι η ανάδειξη ονομάτων όπως οι Mesh, οι Apoptygma Berzerk, οι VVN Nation και πολλών άλλων σε πρωτοκλασάτα αστέρια της νέας ηλεκτρονικής σκηνής, συμπαρέσυραν τελικά και την ελληνική μουσική παραγωγή στη δική της ηλεκτρονική ‘’άνοιξη’’. Γιατί αυτό που ζούμε εμείς τώρα με τις δικές μας μπάντες είναι ο απόηχος εκείνης της παγκόσμιας ‘’έκρηξης’’. Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάσι ότι ζούμε σε μια χώρα όπου όλα έρχονται με μια σχετική καθυστέρηση, τη γνωστή και από το Γυμνάσιο ‘’διαφορά φάσης’’. Οι μπάντες πλήθυναν, οι συνθέσεις τους ωρίμασαν, τα λαγωνικά των δισκογραφικών μυρίστηκαν ψωμί και άρχισε επιτέλους να σχηματοποιείται αυτό που υφίσταται σήμερα. με πρώτο ενθαρρυντικό βήμα το –προ λίγων μηνών- Greek Electro Festival. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, να σου και η πρώτη αξιόλογη συλλογή (η παρούσα ντε!) που έρχεται σαν επιστέγασμα όλων των προηγουμένων. Όπως είχα ξαναγράψει και παλαιότερα από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες, η ελληνική electro σκηνή υπάρχει, αναπνέει, δημιουργεί και φροντίζει να αρπάζει πλέον τις ευκαιρίες που της δίδονται από το ραδιόφωνο από την τηλεόραση από τους promoters και το σημαντικότερο, από το μουσικόφιλο κοινό που βρίσκεται λίγο πιο κοντά της τώρα πια. Τι έχουμε να συναντήσουμε λοιπόν στη συλλογή αυτή; Σχεδόν σε πλήρη απαρτία την αφρόκρεμα της σκηνής, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δηλαδή Μίκρο, Μιχάλη Δέλτα, Atria, Δ. Κοργιαλά, High Level Static, Astyplaz και πολλούς ακόμα ονόματα λιγότερο γνωστά όχι όμως αμελητέα, όπως για παράδειγμα τους Decode ή τους ιστορικούς Univresal Trilogy και τους νέους Astralon. Μειονεκτήματα της συλλογής, κατά την ταπεινή μου άποψη, το ότι τα μεγαλύτερα (και με δισκογραφικό συμβόλαιο) ονόματα συμμετέχουν μεν, αλλά με τις επιτυχίες τους σε διαφορετικά remix (δεν θα μπορούσε βέβαια να γίνει κι αλλιώς) και το γεγονός των πολλών και ετερόκλητων music genres που φιλοξενεί το όλο concept. Αναπόφευκτο κι αυτό μιας και μιλάμε για μπάντες που παίζουν από future και synth pop εως ethnic, chill out και soul-jazz. Το album ξεκινά με τη μάχη των... παγωτών και μια εκδοχή του ‘’Μόνο Μια Φορά’’ του Δ. Κοργιαλά στα αγγλικά και τα γαλλικά, πειραγμένο από τους Atria (σε σημείο που να θυμίζει C’est Ma Musique στα πρώτα δευτερόλεπτα) και με τίτλο Juste Une Fois. Η υπέροχη σύνθεση (παρά τη σκανδαλώδη ομοιότητα της με το Folge Mir Ins Licht των Melotron και το Love Never Dies part II των Apoptygma Berzerk) είναι αλλαγμένη προς το βαρύτερον, με περισσότερα beats και vocoder στα φωνητικά του Δημήτρη. Ακολουθεί ένα από τα ατελείωτα remix που κυκλοφορούν στην πιο προβεβλημένη (δικαίως) σύνθεση των Astyplaz στο Spreading Life, αυτή τη φορά από το Δημήτρη Παπασπυρόπουλο σε μια ελάχιστα παραλλαγμένη βερσιόν. Τη σκυτάλη παίρνει η καλύτερη, κατ’ εμέ, σύνθεση των Decode, το πάρα πολύ καλό Fake Freedom –κάνοντας έτσι τη δεύτερη δισκογραφική τους παρουσία- και το Desert Farm του Μιχάλη Δέλτα, ένα κομμάτι που πάντα μου άφηνε ανάμεικτα συναισθήματα. Καλό σαν μουσική, αταίριαστο όμως με τα συγκεκριμένα φωνητικά. Οι Atria ‘’τρέχουν μαζί μας ‘’ με τη βοήθεια της Μάχης Lamar που φροντίζει να προσδώσει στη ήδη όμορφη σύνθεση, μια πιο trance χροιά και οι High Level Static που ξεχειλώνουν το πάρα πολύ καλό Breathing Still για τις ανάγκες της συλλογής. Το άλλο... παγωτό είναι κολοβό. Η Γέφυρα των Μίκρο υφίσταται αγόγγυστα την αποδόμηση της στα χέρια των Marsheaux που φροντίζουν να αφαιρέσουν τα αιθέρια φωνητικά της Ρίας από το κομμάτι αφήνοντας μας με την αίσθηση του ανικανοποίητου και του ανολοκλήρωτου. Ένα remix που μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει στο κομμάτι. Από κει και πέρα έχουμε μικρά πλήν άγνωστα διαμαντάκια από τους newcomers Astralon και το πολύ καλό τους Precious, τα -α λά Pink Floyd- Star από τους Universal Trilogy, το καλό Daybreak των Audioplug καθώς και συμμετοχές από τους B.I.G., Futuristic, Ίνφο και το όμορφο ‘’Φύσα Δυνατά’’ των Emigre μιξαρισμένο από τους Μίκρο, με την πάντα υπέροχη φωνή της Σοφίας Βόσσου και με το ethnic beat να δίνει άλλον αέρα στη συλλογή. Συμπερασματικά, ένας δίσκος που αξίζει να βρίσκεται στη δισκοθήκη σας όχι μόνο για την ποιότητα των κομματιών του αλλά και για την αξία του ως δήλωση ύπαρξης μιας ολόκληρης σκηνής.
