Αν και καταπιάνεται με πολλά και διαφορετικά πράγματα – να θυμήσουμε ότι ανάμεσα στις πιο πρόσφατες δουλειές του, περιλαμβάνονται παραγωγές για τους Raining Pleasure αλλά και για το νέο μετά από πολλά χρόνια, πολυαναμενόμενο επερχόμενο άλμπουμ των κολοσσών Tuxedomoon, καθώς και η σύνθεση της μουσικής για την ταινία “Hardcore” μαζί με το Χρήστο Λαϊνά σαν One Finger Music – στις προσωπικές του δουλειές ο Coti προτιμά να τραβάει ένα δρόμο που δεν έχει απόλυτως κανένα στοιχείο συμβιβασμού. Οι δίσκοι του είναι πάντοτε ιδιαίτεροι, γεμάτοι ιδέες και ήχους που δεν κατατάσονται σε καμία κατηγορία, κι ως εκ τούτου είναι δύσκολοι στο άκουσμα. Το νέο του cd είναι διπλό, κι έρχεται δύο χρόνια μετά το προηγούμενό του (“Metamemoria”) κι έναν μετά τη συνεργασία του με τον Νίκο Βελιώτη σαν Texturizer. Οι δύο μουσικές ενότητες που το απαρτίζουν είναι γραμμένες στην ίδια χρονική περίοδο και συμπληρώνουν η μία την άλλη, αν και έχουν αρκετές διαφορές. Το “Lido” κινείται στο δύσβατο χώρο της αφηρημένης ambient μουσικής, εκεί όπου το laptop είναι ο καθοριστικός παράγοντας εξέλιξης της πλοκής, αλλά και όπου διαισθάνεσαι ότι δεν έχει τη διάθεση να πει περιττές κουβέντες. Έτσι τον ηχητικό καμβά καθορίζουν ελάχιστοι ήχοι, πλήρως επεξεργασμένοι, με ακαθόριστη προέλευση και απρόβλεπτο προορισμό, που διαρθρώνουν ένα έργο δύσβατο που σε αποζημιώνει πολλαπλά εάν καταφέρεις να συλλάβεις το νόημα πίσω απ’ τη δημιουργία του. Τα σύννεφα των ήχων που σχηματίζουν το κάθε κομμάτι μοιάζουν με ένα όχημα που κινείται νωχελικά επάνω σ’ έναν δρόμο και δεν ξεκαθαρίζει την κατεύθυνση που πρόκειται να πάρει, περνάει ανάμεσα στα δέντρα και τη μαγευτική εξοχή, αλλά στην επόμενη στροφή μπαίνει μέσα στις αστικές μητροπόλεις, απορροφώντας σαν ραδιοφωνικός δέκτης τους ήχους που πλανώνται στον αέρα. Ο ακροατής μοιάζει με τον περίεργο ταξιδιώτη που έχει κολλήσει το πρόσωπό του στο τζάμι και προσπαθεί να μην χάσει τίποτα απ’ όσα εναλλάσονται πίσω από το θαμπωμένο γυαλί... To “Lato” είναι περισσότερο πλούσιο ηχητικά, και περισσότερο δομημένο γύρω απ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε σύνθεση. Πιάνο αλλά και έγχορδα στοιχειοθετούν και στοιχειώνουν ατμόσφαιρες που αφήνουν ανοιχτούς ορίζοντες για το μυαλό, ενώ η παιχνιδιάρικη του “Beben P.” με τη φωνή του μωρού σπάει ευχάριστα το ακαδημαϊκό (αν και καθόλου ενοχλητικό ως τέτοιο) ύφος της μουσικής. Προσεγγίστε ελαφρά διαστακτικά αν δεν έχετε παρελθούσα εμπειρία από αντίστοιχου ύφους δουλειές, οι υπόλοιποι βουτήξτε στον κόσμο του άφοβα...
