Μία δεκαετία κλείνουν αισίως οι Domenica, αν και η δισκογραφία τους ξεκινά πέντε μόλις χρόνια πριν. Μέσα σ' αυτό το διάστημα ο μόνος που έχει απομείνει είναι ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, ο οποίος στο τρίτο πόνημα του σχήματος γράφει όλη τη μουσική, τραγουδάει, κάνει την παραγωγή και γενικώς μοιάζει να έχει πάρει όλο το πράγμα πάνω του, πατώντας βέβαια πάνω στην επιτυχημένη φόρμουλα του προηγούμενου. Ήτοι κιθαριστική ποπ με πλήκτρα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί 20 χρόνια πριν, uptempo και άκρως ραδιοφωνικοί ρυθμοί και μελωδίες, ενίοτε AOR κιθάρες ή βαριές αλλά στο background. Η συνταγή της "Βουής του δρόμου" υπαγόρευσε μια επανάληψή της με σαφώς καλύτερες μελωδίες, μόνο που έστω κι αν τίποτα δεν είναι κακό εδώ, ελάχιστα κομμάτια ξεχωρίζουν. Το μεγάλο χιτ "Λίγη ζωή ακόμη" μοιάζει ολοκληρωμένη και πιασάρικη ιδέα (και με "έξυπνους" στίχους), στο "Έστω για λίγο" εισβάλλει στην αμερικάνικη παραδοσιακή πλέον κιθαριστική ποπ με έξυπνη χρήση της φυσαρμόνικας, ενώ το "Tίποτα άλλο", που επαναμελοποιείται εδώ, οικοδομείται πάνω σε ένα πανέμορφο ακουστικό χαλί. Η ρέγκε, αλά Λάκης παπαδόπουλος, στο "Ψεύτης" είναι καλή ιδέα που γρήγορα προδίδεται από το αποτέλεσμά της. Η ηχητική σκευή του "Ιστορίες για Μικρούς και Μεγάλους" στηρίζεται σε ένα σχεδόν στάνταρντ συνδυασμό κιθάρων και πλήκτρων, με Supertramp επιρροές ενίοτε, πολλά σόλα άνευ λόγου και αιτίας και παραγωγή που μπάζει από παντού και προδίδει το υλικό. Οι δε περιορισμένες φωνητικές δυνατότητες του Δημήτρη Κανελλόπουλου είναι εμφανείς, ενώ οι στίχοι, ενώ έχουν κάποιες καλές στιγμές (ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης -μέσω της παρακαταθήκης των ποιημάτων του- δίνει μαθήματα απλής και ουσιαστικής γραφής) συνήθως πλέουν στο αφηρημένο και στο κλισέ. Δύο-τρία κομμάτια από εδώ είναι σίγουρο ότι θα κερδίσουν ραδιοφωνικό airplay ακόμα και σε σταθμούς που παίζουν καθαρά λαϊκοποπ ρεπερτόριο, οπότε για άλλη μια φορά η επιτυχία έχει εξασφαλιστεί -περιττός λοιπόν ο λόγος μας.
