Οι μελαγχολικές διαθέσεις ή αλλιώς τα blue moods μας είναι η θεματική αφορμή της δεύτερης συλλογής της σειράς All That Magic. Η επιμέλεια και η επιλογή είναι και πάλι του Γιώργου Χαρωνίτη. «Μια σειρά τραγουδιών που χαρακτηρίζονται απο μελαγχολία, έλλειψη, αναζήτηση, προσμονή – όλα αυτά τα συναισθήματα που εκφράζουν μια blue κατάσταση, ένα συναίσθημα μοναξιάς αλλά και δημιουργικής στάσης. Είναι το δικό μας μπλουζ, ελληνικό και διαχρονικό, χωρίς κοινή μουσική φόρμα – πέρα απο το όνειρο...» Έτσι προλογίζει ο Χαρωνίτης την συλλογή αυτή και ειλικρινά με βρήκε καθ’όλα σύμφωνη, καθώς ακούγοντας τη, συνειδητοποίησα πως όντως πρόκειται για τα δικά μας blues, απο την άποψη έκφρασης αυτού του μουσικού είδους. Και ναι, με βρήκε σύμφωνη, γιατί κάθε φορά που βρέθηκα σε δικές μου μελαγχολικές στιγμές, παντός αιτίας και καιρού, πολλά απο αυτά τα κομμάτια που υπάρχουν σε αυτή τη συλλογή, έγιναν η ηχητική μου συντροφιά. Μπορεί χρονολογικά και σαν ηχόχρωμα να μην βρίσκονται σε πλήρη ταύτιση, είναι όμως αυτή η μελαγχολική διάθεση που τα διακατέχει που τους δίνει λόγο και αρμονία συνύπαρξης. Οι μελαγχολικές στιγμές της συλλογής αυτής αρχίζουν με το Dedication του Μάνου Χατζιδάκι, με την Σαββίνα Γιαννάτου απο τον δίσκο «Πάω να πώ στο όνειρο» και νομίζω πως θα μπορούσε άλλο τραγούδι να προλογίσει καλύτερα αυτές τις μουσικές διαθέσεις. Άνοιξα Μανταρίνι και σε θυμήθηκα απο το Λουδοβίκο των Ανωγείων, τρυφερό και γλυκόλογο, έρχεται και φέρνει μαζί του λησμονημένες μορφές στο νού, ενώ μετά ακολουθεί μέσα στους πομπώδες ρυθμούς του το «Αχ! Ελλάδα» του Νίκου Παπάζογλου. Σ’ενα «’Εφυγες νωρίς» απο την Ελευθερία Αρβανιτάκη έρχεται και αράζει η μελαγχολία της φυγής και της έλλειψης, ταξιδεύοντας στα θέλω που δεν πρόλαβαν να εκφραστούν ή που απλά προδόθηκαν. Κι ύστερα απο αυτό το συναίσθημα της έλλειψης έρχεται η απόλυτη (και πλέον ευχάριστη) έκπληξη της συλλογής με την απόλυτη έκφραση του σεβντά... «Εσύ οτι πείς» σαν απόλυτη υποταγή με την φωνή του μοναδικού Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Η αλλαγή είναι μεγάλη στη συνέχεια καθώς η συλλογή στρέφεται σε άλλες κατευθύνσεις μουσικές, εποχικές αλλά και συναισθηματικές. Με την ποίηση του Νίκου Καββαδία και τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, μέσα απο το Σταυρό του Νότου, έναν απο τους σημαντικότερους ελληνικούς δίσκους, ξετυλίγεται υγρά η «Θεσσαλονίκη» κουβαλώντας μαζί της όλες τις ασθενικές αναμνήσεις και όλα εκείνα τα συναισθήματα που ο Χαρωνίτης θέλησε να εκφράσει μέσα απο αυτή τη συλλογή. Το έντεχνο πολλοί το αμφισβήτησαν αλλά ακόμα περισσότεροι το αγάπησαν και σαφώς τα τρία επόμενα κομμάτια που απαρτίζουν την συλλογή είναι απο αυτά που και ανέδειξαν αυτή τη μουσική και που η αξία τους έχει φανεί μέσα στα χρόνια. Κλασσικά, χιλιοακουσμένα, και αγαπημένα παρελάυνουν το «Να βάλω τα μεταξωτά» με τη Μελίνα Κανά, το «Στο εστιατόριο που τρων τα συνεργεία» του Νίκου Ξυδάκη και το «Τσιγάρο ατέλειωτο» του Σωκράτη Μάλαμα. Ακριβώς μετά απο αυτό το αριστοτεχνικό (αντί εντέχνου) πέρασμα σειρά έχει το νέο αίμα της LYRA οι DOMENICA με το «Αγκάθι στο κορμί μου». Σαφώς και θεματικά ταιριάζει στη συλλογή, όμως κατά την άποψή μου υπάρχουν πολύ πιο ωραία κομμάτια του εν λόγω συγκροτήματος που θα ήταν πιο ιδανικά καθ’όλες τις απόψεις. Με μια μελαγχολική κιθάρα και μια μεγάλη ιστορία να κουβαλά στην πλάτη, ακούγεται το «Δημοσθένους λέξις» του Διονύση Σαββόπουλου, μέσα απο το «Βρώμικο Ψωμί», ενώ η μελώδία στη συνέχεια ζωντανεύει με μεσογειακούς ήχους με το «Μέρες Αδέσποτες» των Συνήθων Υπόπτων, να θυμίζουν το μούδιασμα των κενών. Συνέχεια μ’ένα απαραίτητο ξέσπασμα, μ’ ένα βαρύ ζειμπέκικο: «Δε λες Κουβέντα» με τη Σωτηρία Μπέλου και τον Δήμο Μούτση σε ένα απο τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ αλλά και μια συνεργασία που έχει μείνει στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Και μετά απο αυτό έρχεται ένα «Βράδυ Σαββάτου» με τη βραχνή κιθάρα και τη φωνή του Χρήστου Κυριαζή να αναζητάς το πρόσωπο που φέρει τον έρωτα και κείνο ν’ αρνείται να βρεθεί. Και μ’ ένα αχ να ξεφυσάς στο τελείωμα της μουσικής συλλογής μ’ένα «Πρωινό Τσιγάρο» (που πλέον κρίνεται απαραίτητο για συλλογές που εκφράζουν τέτοια συναισθήματα). Στη δεύτερη αυτή συλλογή της σειράς “All That Magic” οι επιλογές είναι πολύ επιτυχημένες αλλά και όμορφα δεμένες μεταξύ τους. Συνυπάρχουν και συμπληρώνουν το ένα το άλλο, εκπλήσσουν μα πάνω από όλα μέσα από τη διαφορετικότητα τους μπορούν και εκφράζουν με την ίδια δύναμη αυτά που κουβαλά και η δική τους ψυχή αλλά και η δική μας... Έπεται συνέχεια της σειράς αυτής και ελπίζουμε να είναι το ίδιο αρμονικές και ακόμα πιο καλοδουλεμένες.
