Τρία Τραγούδια προλογίζουν την κυκλοφορία του νέου δίσκου της Ελευθερίας Αρβανιτάκη που αναμένεται μέσα στο Μάρτιο... Τρία νέα τραγούδια με ιδιαίτερη ύπαρξη το καθένα απο μόνο του βρίσκουν την απόλυτη και ουσιαστική έκφρασή τους και αποζητούν ταύτιση... Καιρό τώρα έπαιζε το ραδιόφωνο το νέο κομμάτι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και κάθε φορά που το πετύχαινα ανέβαζα την ένταση και κάπου μέσα μου ήθελα σχεδόν απελπισμένα να ταυτιστώ μαζί του. Tελικά τα κατάφερα. Πρόκειται για ένα ζειμπέκικο, για ένα αυθεντικό λαικό ζειμπέκικο που κουβαλά όλον εκείνο το σεβντά που υπηρετεί αυτό το είδος ανά την ιστορία του. Μουσική και στίχοι είναι γραμμένα απο τον Σταμάτη Κραουνάκη που τα τελευταία χρόνια μας συγκινεί με λαικά κομμάτια που κουβαλούν τη γυναικεία ψυχή και το αρρενωπό μεράκι και με τις ιδανικότερες ερμηνείες σε κάθε ένα απο αυτά. Να σημειώσουμε οτι είναι η πρώτη φορά συνεργάζονται (επιτέλους). Η έκπληξη όμως έρχεται απο το δεύτερο κομμάτι «Οι φίλοι μου δε σ’αγαπούν». Ανάλαφρη μελώδία (με το γνώριμο ηχόχρωμα του Γιώργου Ανδρέου) και ουσιαστικό συναίσθημα που πηγάζει απο αυτή σε κάθε της νότα και ένας στίχος αληθινός, απλός μα συνάμα τόσο αποστοματικός. Η έκπληξη προέρχεται απο το οτι ο στίχος είναι γραμμένος απο τον Θοδωρή Αθερίδη και το συγκεκριμένο κομμάτι ακούγεται στη θεατρική παράσταση «Από έρωτα» με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ηθοποιό. Το τρίτο κομμάτι είναι το «Τέλος δεν υπάρχει εδώ» απο την ταινία «Οξυγόνο», που όπως είχα γράψει και τότε είναι ένα μελαγχολικό, αέρινο κομμάτι, κατευθυνόμενο απο τη μελωδικότητα του πιάνου του Κυπουργού αλλά και τα λόγια τις Αφροδίτης Μάνου. Και τα τρία αυτά κομμάτια μοιάζουν να χουν βρεί την αληθινή τους υπόσταση μέσα απο την ερμηνεία της Αρβανιτάκη. Δημιουργούν εικόνες και συναίσθημα απόλυτο, είτε λυτρώνοντάς σε είτε περιπλέκοντάς σε όνειρα και εφιάλτες που κρύβονται καλά μέσα σου. Και σίγουρα κάπου εκεί μέσα σε αυτά τα 3 θα βρείς και σένα. Αναμένουμε για τον δίσκο που ελπίζω να είναι το ίδιο καλός σε αυτό το single. Θα ήθελα να τελειώσω με τους στίχους του «Οι φίλοι μου δε σ’αγαπούν» αλλά είναι αυτό το σχώρα με μέσα στο «πάω να πιάσω ουρανό» που με έχει κυριολεκτικά στοιχειώσει και έτσι... Κι αν στον έρωτα κυλήσωΘε μου σχώρα μεΚι άμα πιώ κι αμα μεθύσωΠαρηγόρα μεΆλλο κλάμα δε θα ρίξωΦτάνει αυτό το αποψινόΤο κενό θα διαρρήξω Πάω να φτάσω ουρανόΚι αν με δεις να φτάνω πάνω Θε μου σχώρα μεΚι άμα πέσω να πεθάνω παρηγόρα με
