Ο Δημήτρης Πουλικάκος, αισίως 61 ετών, ζωή να έχει ο φίλτατος, είναι μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες μορφές του σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας για έναν πολύ σημαντικό λόγο: Διατήρησε, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια είναι η αλήθεια, το «απροσάρμοστο» και «rock’n’roll» του χαρακτήρα του αλώβητο παρά το γεγονός ότι εκτέθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην τηλεοπτική πραγματικότητα. Από τις κρατικές προσπάθειες στις πρώιμες εποχές των ιδιωτικών καναλιών, μέσα ακόμα και από αλησμόνητες cult, πλέον, διαφημίσεις του στυλ «Θα την κρεμάσω!», έως τις πολλές κινηματογραφικές εμφανίσεις του για τις οποίες κέρδισε και δύο βραβεία ερμηνείας σε παλαιότερα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Πουλικάκος παρέμεινε στο απυρόβλητο αφού από ένα σημείο και έπειτα δεν είχε και πολλά ακόμα να αποδείξει.Χωρίς να είμαι σίγουρος για το τι δηλώνει ο ίδιος, ο Πουλικάκος πάνω από όλα ήταν και είναι ένας μουσικός. Όχι δεξιοτέχνης, όχι με μεγάλο ταλέντο, κάθε άλλο παρά συνεπής σε όποιες δισκογραφικές παρουσίες, και σίγουρα όχι σοβαροφανής. Όμως, είναι ειλικρινής, με προσωπικότητα από τις λίγες, και πολύ χιούμορ, αυτοσαρκασμό, και αυτογνωσία των περιορισμένων ορίων του.Όλα αυτά και πολλά ακόμα, φαίνονται και διπλό album “Αδέσποτα Σκυλιά” που κυκλοφόρησε από το πουθενά, φέτος. Στην ουσία πρόκειται για μία συλλογή που έπρεπε κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει, μόνο και μόνο για να έχει και ο Πουλικάκος στην καριέρα του αυτό το «δύσκολο τρίτο album». Ok, η αλήθεια είναι ναι, έπρεπε κάποια στιγμή να μαζέψει ο Θείος Νώντας τα πολλά διάσπαρτα κομμάτια από το παρελθόν έως και σήμερα, κομμάτια άλλα σημαντικά και άλλα ασήμαντα για τους ακροατές, αλλά όλα πολύ σημαντικά για τον ίδιο, αφού είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ίδιας του της ζωής. Γιατί μπορεί στον ακροατή να μην του λέει και πολλά μία ηχογράφηση 47 δευτερολέπτων σε δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι από την σύντροφο της ζωής του, σε μία παραλία κοντά στα Σφακιά το καλοκαίρι του 1993 με τον ίδιο να παίζει «μπουκαυλόφωνο», όμως σίγουρα για τον ίδιο είναι αναμνήσεις ενός παζλ και δικαίωμά του αναφαίρετο να θέλει να τις διατηρήσει ζωντανές μέσα σε ένα cd.Από εκεί και πέρα, το πρώτο cd είναι κομμάτια που ξεκίνησαν να δουλεύονται το 1987 και ολοκληρώθηκαν τώρα. 17 χρόνια προετοιμασίας, όχι και άσχημα. Όσοι τον παρακολουθούν ζωντανά όλα αυτά τα χρόνια, σίγουρα θα τα έχουν ακούσει με την μία ή την άλλη μορφή, ενώ αρκετά άλλα τα έχουμε ακούσει και σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές που έχει εμφανιστεί. Προσωπικά επειδή προτιμώ σίγουρα το σαρκαστικό και χιουμοριστικό Πουλικάκο, αυτόν που μαζί με τον Τζίμη Πανούση χρόνια τώρα βγάζουν το ελληνόφωνο ροκ από την μιζέρια του, πνευματικοί πατέρες κατά κάποιον τρόπο των Lost Bodies και έως έναν σημείο των Αέρα Πατέρα, θα κρατήσω το cd κυρίως για το γηπεδικό anthem “…Είστε Μαλάκες…”, το ποιμενικό “Στην Άνω Μουσουνίτσα (Μου κλέψαν την κατσίκα)”, την “Σκυλίσια Ζωή (H Μοίρα του Επαίτη)” και φυσικά μόνο για τον τίτλο του το εξής άσμα “Τι Μπουκόφσκι, Τι Τσιμπουκόφσκι ή Το Έπος του Αρπαχτοβυζαρόπληκτου και της Κλαστοπεόδουλης ή Oriental Wrap”. Είπατε κάτι; Από την άλλη το δεύτερο cd περιέχει σκόρπιες ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1969 έως και σήμερα, από rock’n’roll standards ως και παλαιότερες συνθέσεις δικές του ή και φίλων, και αρκετά τραγούδια και ορχηστρικά που είχε ηχογραφήσει για κινηματογραφικές, τηλεοπτικές και διαφημιστικές ανάγκες. Από τις ζωντανές ηχογραφήσεις μην περιμένετε και πολλά πράγματα, αφού σχεδόν όλα είναι ηχογραφημένα με απλά κασετοφωνάκια.Το πακέτο συμπληρώνει και ένα cd rom με τρία μικρά ταινιάκια.Μπορεί να μην επισκεφτείτε και πολλές φορές τα δύο cd, ειδικά το δεύτερο, ύστερα από την πρώτη ακρόαση περιέργειας, όμως αξία τους ως απλά αρχειακό υλικό είναι αρκετά σημαντική για να συμπληρωθεί το παζλ της προσωπικότητας που ακούει στο όνομα Δημήτρης Πουλικάκος, Θείος Νώντας, Πούλικας, ή απλά Μήτσος.
