Άρωμα... μια εισπνοή, ικανή να πλημμυρίσει τα σωθικά, αφυπνίζοντας τις αισθήσεις. To παρθενικό album του Κυριάκου Πουρσανίδη και της Μαρίας Παντελάκη μαζί ως Aroma, είναι ίσως μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις για την χρονία που ανοίγεται μπροστά μας. Η συνάντηση τους το 1999 έρχεται να ενώσει τις δυο προσωπικές, μακρόχρονες πορείες στη μουσική, ξεκινώντας σε μια νέα βάση. Η θητεία φυσικά του Κυριάκου στους Blue Birds Refuse To Fly, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη και στην προκειμένη περίπτωση, μόνο θετικά στοιχεία έχει να προσθέσει, μιας και τα προσδοκώμενα ηχοτοπία συγγενεύουν εξ’ αίματος.Το φλερτ, ή καλύτερα το παρωχημένο ερωτικό παιχνίδι με γοτθίζουσες επιρροές που υποβόσκουν αφήνοντας την σκιά τους στην ατμόσφαιρα αρκετών κομματιών, είναι ίσως ένα από τα κυριότερα σημεία του album, άλλοτε με θετικά αποτελέσματα και άλλοτε περιπλέκοντας και επιτιδεύοντας το άκουσμα. Αναμφισβήτητα πάντως, ο τρόπος με τον οποίο περιπλέκονται οι κύριες συνθετικές γραμμές, τόσο όσον αφορά τις γραμμές του μπάσου –άλλοτε με νευραλγικά beat και άλλοτε με ατμοσφαιρικά καρδιακά baseline, όσο και τις σκοτεινές ατμόσφαιρες που δημιουργούνται, δένει εκπληκτικά με τις μελωδίες που απλώνουν σαν πινελιές τα φωνητικά της Μαρίας Παντελάκη. Μελωδίες γεμάτες από στοίχους που μιλάνε για παραμύθια, ιππότες, νεράιδες, μάγισσες, ξωτικά, θάλασσες, μα πάνω απ όλα για όνειρα και ταξίδια, από μια φωνή που χάνεται, περιπλέκεται με τον ήχο και γίνεται μουσική. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά από αρκετά ακούσματα, προσπαθείς αφηρημένος να συγκεντρωθείς στο περιεχόμενο των στοίχων ψάχνοντας κάποια άκρη στο νήμα του, τι λέει τελικά αυτή η πλάνα μελωδία που μόλις άκουσες...Όπως κάθε παράτολμο εγχείρημα, έτσι και σε αυτή την περίπτωση τα θετικά αντικρούονται με αρκετά σημεία όπου παρουσιάζονται αδυναμίες. Ανάμεσα σε αυτές, κάποια κομμάτια παρεκτρέπονται ίσως παρακινδυνευμένα, στο γεφύρωμα της electro βάσης τους με ethnic στοιχεία με αποτέλεσμα, να βαραίνουν άσκοπα συνθετικά και να τείνουν να γίνουν κουραστικά. Στον αντίποδα των αφαιρετικών φωνητικών, ίσως κάποιος να αντιπαραθέσει μια σκεπτικιστική θεώρηση απέναντι στην υπέρμετρη επιτήδευση που τα διέπει, ενδεχομένως καθιστώντας το άκουσμα πομπώδες, ενώ παρακινδυνευμένες τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο είναι και οι διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών, όπως αυτές παρουσιάζονται. Εξίσου, ένα συναίσθημα υπερβολικής επιτήδευσης σε οριακό σημείο, διακατέχει και όλο το artwork της κυκλοφορίας. Οι κορυφαίες στιγμές του album όμως, με πρώτη και κύρια το “Μαύρα πουλιά” ανταμείβουν τον ακροατή, χαρίζοντας καλοστημένα ταξιδιάρικα ακούσματα, ντυμένα με μαγικά φωνητικά και ίσως αν οι προαναφερθέντες εμβόλιμοι ethnic χρωματισμοί από την κρητική λύρα είχαν χρησιμοποιηθεί με περισσότερη εγκράτεια, ίσως αυτή τη στιγμή μιλάγαμε για μικρά ambient αριστουργήματα.Η Οδύσσεια του Ονείρου ακροβατεί και το πιθανότερο είναι πως δε θα έρθει αντιμέτωπη με απαθείς ακροατές, πάρα μόνο συνειδητοποιημένες θέσεις απέναντι της, είτε για να υποστηρίξουν είτε για να κατακρίνουν. Πάντως είναι δύσκολο πραγματικά, να προσπεράσει κανείς μια κυκλοφορία σαν αυτού του album, που προκαλεί διακριτικά. Αν αξίζει κάτι, αυτό είναι μια προσεκτική ακρόαση, αφετηρία απογείωσης με προορισμό... –τι άλλο; ονειρικό.
