Η Ελένη Πέτα ανήκει στις αξιοπρεπείς παρουσίες της ελληνικής ποπ. Με την αβάντα μιας δυνατής και απόλυτα ταιριαστής στο χρώμα και τις απαιτήσεις του είδους φωνής κατορθώνει να μην αφήνει ασυγκίνητο το μη προκατειλλημένο αυτί. Το μόνο πρόβλημα που κι αυτή τη φορά αντιμετωπίζει είναι ότι και η ίδια μάλλον ελαφρούς συναισθηματικούς δεσμούς αναπτύσσει με τα τραγουδια που της δίνουν να ερμηνεύσει, παρά την τεχνική της επάρκεια. Και γι' αυτό δεν ευθύνεται η ίδια -τουλάχιστον άμεσα. Ευθύνεται η νοοτροπία των δημιουργών που μπορεί να δημιουργούν ένα ευχάριστο και εν μέρει καλόγουστο και μη ενοχλητικό αποτέλεσμα, αλλά πλέον ραμμένο πάνω σε κοινότοπα μουσικά και στιχουργικά πατρόν. Από τη μία ο Αντώνης Μιτζέλος, υπεύθυνος για το συνθετικό αποτέλεσμα μοιάζει αποστειρωμένος από το συστατικό που λέγεται φαντασία, ουσιαστικά αναπαράγοντας το μέχρι τώρα έργο του σε κόπιες. Συνθέτης αξιόλογος και περισσότερο εγκεφαλικός, αρχίζει σιγά σιγά να προδίδεται από την κατά παραγγελία υποχρέωση. Μάλλον από την ίδια αρρώστια πάσχει και η Ελένη Ζιώγα, που στο παρελθόν έχει παραδώσει και αξιόλογα ερωτικά δείγματα, αλλά και άστοχα και χλιαρά. Εδώ αναπτύσσει μια περίτεχνη αλυσίδα λέξεων που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν μας λένε τίποτα. Κανένα από τα τραγούδια δεν φιλοξενεί ισχυρά μηνύματα και βέλη πoυ μπαίνουν κατευθείαν στην καρδιά. Εν τέλει, τα τραγούδια του "Η καλύτερη μέρα είναι αυτή ...που στα όνειρα αντέχει" δεν είναι ενοχλητικά εύπεπτα (εκτός ίσως από τις παρωχημένες ροκοειδείς απόπειρες), είναι πονηρά, σκληρά, τρυφερά, αλλά δυστυχώς με 0% λιπαρά. Κομμάτια όπως τα "Ο γάτος", "Καράβια ξένα", "Διπλό φεγγάρι" (ποπ με έντεχνες εκφάνσεις, δηλαδή, και συμπληρώματα κιθαριστικών πινελιών) θα τραγουδηθούν από κάποια χείλη, θα ακουστούν ευχάριστα, μα δεν είναι και πάντα αυτό το ζητούμενο. Εκτός κι αν αυτή είναι επιλογή.
