Ένα από τα πιο αγαπημένα και ιστορικά συγκροτήματα της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής επιστρέφει με έναν ακόμα δίσκο, την παραγωγή του οποίου επιμελείται ο περίφημος Steve Albini. Ο τελευταίος κάνει αισθητή την παρουσία και επιρροή του στον ήχο τους, με το κατάλληλο «γρασσάρισμα» του ήχου και τον προσεκτικό βομβαρδισμό μας με λεπτές, αλλά και πολυπληθείς δόσεις feedback. Η αλήθεια είναι πως αυτή την επιστροφή την ανέμενε αρκετός κόσμος, που ακόμα τους παρακολουθεί στα λιγοστά live τους και έπειτα από 4 ολόκληρα χρόνια θα περίμενε κανείς να επανέλθουν με ένα άλμπουμ με καινούριες ηχητικές προτάσεις ή τουλάχιστον κάτι αντάξιο του παρελθόντος τους. Όμως, το γεγονός ότι η πλειοψηφία των συνθέσεων δεν είχε καν σχηματιστεί όταν πρωτομπήκαν στο στούντιο με τον Albini, μάλλον δείχνει ότι αναπόφευκτα οι καινούριες συνθέσεις θα είχαν αναπόφευκτα πιο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα. Όπως και έγινε... Αυτό ίσως να είναι και η αιτία που ο ήχος τους είναι δύστροπος και η φύση των συνθέσεων κλειστοφοβική. Πειραματίζονται με συνθέσεις που φαίνεται πως πράγματι προέκυψαν από τζαμαρίσματα, κάτι που αυτόματα κάνει τις συνθέσεις αυτές λιγότερο συμπαγείς, κάτι όχι απαραίτητα κακό, αν όμως είχαν μία πιο βατή ροή. Οι ενορχηστρωτικές αλλαγές τελικά δεν είναι αυτές που θα ενθουσιάσουν τον ακροατή και το βάρος πέφτει στην μονότονη εναλλαγή μοτίβων, στα οποία παρεμβάλλονται κιθαριστικές «σφήνες» παντός τύπου. Οι επιρροές τους από την Post-rock σκηνή είναι μάλλον περισσότερες από ποτέ, ενώ οι επιρροές από τις προσωπικές δουλειές του Thurston Moore είναι –επιτρέψτε μου να προσθέσω- δυστυχώς αρκετά εμφανείς. Το αποτέλεσμα στην πλειοψηφία του είναι αρκετά χαοτικό και δυστυχώς κουράζει. Σαν οάσεις ξεχωρίζουν κομμάτια όπως το Current’s Turn, London, Drag You Like A Tractor, που έχουν μία κλασσική συνθετική μορφή και είναι αυτά που παραπέμπουν πιο άμεσα στο τιμημένο από μία –δυστυχώς περιορισμένη- μερίδα του κόσμου. Για να μην τα πολυλογούμε, το Exit είναι ένας δίσκος που θα συμπαθήσουν και θα ακούσουν αρκετά, κατά ένα μεγάλο μέρος του, οι μέχρι τώρα πιστοί φίλοι τους, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να κερδίσουν νέους ακροατές. Συνεχίζουν να επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο από τη μία πλευρά (κάτι σεβαστό, ακόμα και αξιέπαινο πολλές φορές), αλλά και με τον τρόπο που δουλεύουν (δούλεψαν εδώ έστω), μάλλον δεν μπορούν να πάρουν από τους ίδιους τους εαυτούς τους αυτό που πραγματικά μπορούν και θέλουμε κι εμείς.
