Πριν ακόμα απο την ακρόαση ο Ιωάννης Παπαδάκης με τον τίτλο του εξηγείται: Oι Άβατον το συγκρότημα που κάποτε εξέφραζε την αρχαιοελληνική αισθητική με μια dark–folk αισθητική δεν υπάρχει πια αλλά και ο χωρισμός έγινε με κοινη συναίνεση! Απο την άλλη ακούγοντας τον δίσκο διαπιστώνουμε την ανάγκη για νέους τρόπους έκφρασης αλλά πάντα με σεβασμό και αγάπη στο προηγούμενο συγκρότημα. To αβατον του έντεχνου ήχου σπάει και καταφέρνουν να κρυφτούν σόλα απο ηλεκτρικές κιθάρες, 80’s ηλεκτρονικοί ήχοι, μια διακριτκή συμμετοχή του Φίλιππου Πλιάτσικα και η αίσθηση νεο ρομαντισμού έτσι όπως την εκφράζουν οι Cocteau Twins, οι Cure η ακόμη οι Dead Can Dance στα έθνικ δάση της Αναγέννησης. Ενδιαφέρον είναι ότι ο Παπαδάκης συνειδητά –πιστεύω- δεν οδήγησε τον δίσκο σε αρχαιοελληνικά κρεσέντα αλλα αντίθετα μέσα απο την έρευνά του δανείζεται αισθητικές αξίες του τότε που τις φιλτράρει στο σήμερα. Τα ηλεκτρονικά κρουστά αντικαθιστούν τον ήχο της στάμνας (λιγο ξερά να πούμε την αλήθεια) και οι στίχοι της Σαπφούς δεν απαγγέλονται στεγνά αλλα αντίθετα βρίσκουν την ιδανική τους έκφανση στην νεραιδένια ερμηνεία της Αναστασίας Έδεν. Ο ίδιος κιόλας έχει γράψει τους ωραιότερους στίχους που έχω ακούσει εδω και πολύ καιρό στό Eλληνικό τραγούδι. Είναι ένας όμορφος δίσκος. Ο ακροατής νιώθει οτι δεν υπάρχει άγχος να δημιουργηθει υλικό για να χτιστεί μια σόλο καρριέρα αλλά οτι υπάρχει η ανάγκη να εκφράστουν βασικές ανάγκες μαζί με οτι καινούργιο κατάλαβε η αντίληψη. Μια καλη αρχή για τον δημιουργο αλλα και για όποιον ακροατή δεν γνωρίζει τίποτα για αυτο τον ήχο. «Ονειρεύομαι τα φτερά. Είμαι φτερά. Γίνομαι αυτο που ήμουν πάντα...» «Μεσα στα μαλλιά μου κουρνιάζουν μέρες ανείπωτες. Ασπρίζουν, ωστόσο κοιτάζω να σώσω οτιδήποτε...»
