Ότι απόμεινε απ’ την ευτυχία ξεψυχάει στα σκοτεινά…Τα Διάφανα Κρίνα τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ‘Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές’ επιστρέφουν με την πιο ολοκληρωμένη και ώριμη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει. Κάνοντας μια πρώτη προσπάθεια να περιγράψω τη νέα δουλειά του συγκροτήματος, συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο, οι κοινότoπες εκφράσεις στις οποίες συνήθως καταφεύγουμε, δεν αρκούν για να περιγράψουν το ‘ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία’. Το ‘ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία’ είναι και πάλι ένα άλμπουμ, με το γνώριμο μελαγχολικό εως άκρος πεσιμιστικό ύφος τους... 12 τραγούδια, ερωτικά, εσωστρεφή, ρομαντικά, σκοτεινά, σπαρακτικά, όπως ακριβώς μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια, ίσως με ένα φως στο βάθος να δείχνει διακριτικά την παρουσία του. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό - η στιχουργική –ποιητική- ικανότητα του Παντελή Ροδοστογλου αλλά και του Θάνου Ανεστόπουλου είναι ένα από τα στοιχεία που έχουν κάνει τα Διάφανα Κρίνα να μας έχουν ‘στοιχειώσει’. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε την ωριμότητα που έχει έλθει, μιλάμε για ποιήματα τα οποία για άλλη μια φορά μας αγγίζουν και μας αποκαλύπτουν μυστικά ακροβατώντας στα όρια του λυρισμού και της μελοδραματικής υπερβολής. Οι μελωδίες και οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αρμονικά ρυθμικά μέρη και απροσδόκητα ξεσπάσματα, είναι παρούσες και σε αυτόν τον δίσκο. Υπάρχει όμως κάποια διαφορά, οι συνθέσεις αυτού του δίσκου είναι οι πιο πλήρεις, ο ήχος του συγκροτήματος πλέον έχει περάσει σε πολύ πιο πολύπλοκα επίπεδα, η εκφραστικότητα του επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο και όλη η υπερβολή των στίχων και των συνθέσεων όχι απλά δεν μοιάζει επιτηδευμένη αλλά παρασύρει τον ακροατή στα σκοτεινά μονοπάτια των Διάφανων Κρίνων. Σε όλο αυτό σίγουρα βοήθησε και η παραγωγή του Τιτου Καργιωτάκη και του Χρήστου Χαρμπίλα οι οποίοι βοήθησαν να ανανεωθεί όσο χρειάζεται ο ήχος του γκρουπ και να φτάσει στην πιο μεστή του –μέχρι σήμερα;- δουλειά, χωρίς ιδιαίτερα τεχνάσματα ή υπερβολές. Αλλά και η ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου είναι πιο μεστή από ποτέ. ‘Μνήμες του νερού’... Ετσι ανοίγει το άλμπουμ, με ένα τραγούδι διάρκειας 10 λεπτών, του οποίου οι στίχοι ‘δένουν’ άψογα με μια συνεχή μουσική εναλλαγή: Τα Διάφανα Κρίνα αποδεικνύουν πόσο όμορφη είναι αυτή η ισορροπία και πόσο καλά ξέρουν να την επιτυγχάνουν. Στο δαιμονισμένο ‘Διαφανα Κρίνα’ τo γκρουπ τραγουδά την ...αυτοβιογραφία του, ενώ δεν λείπουν και οι πιο ‘ποπ’ απόπειρες όπως το τραγούδι ‘Ενα μέρος που μπορείς να κρυφτείς’ (το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν σε μορφή mp3). Πολύ καλά –φωτεινά- καταλαμβάνουν το τραγούδι ‘Σχισμένος Χαρταετός’, ενώ ξεχωρίζουν ακόμη κομμάτια όπως το –oι Calexico συναντούν τους Tindersticks- βαλσάκι με τις υπέροχες slide κιθλαρες ‘El Hombre solo’ ή το αφηγηματικό ‘Κάρμα’, που πλαισιώνουν δυναμικά post-punk κομμάτια (‘Ο,τι απόμεινε απ’την ευτυχία’), σαν εκείνα που γέμιζαν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά.. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με ‘το τραγούδι της Βάλιας και του λύκου’ σε ποιήση του Χρίστου Ρουμελιωτάκη. Συμπερασματικά, τα Διάφανα Κρίνα στην τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους δείχνουν περισσότερο ώριμοι από ποτέ και δημιουργούν μία από τις κορυφαίες ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς που σε λίγες μέρες τελειώνει. Για άλλη μια φορά μην ψάξετε να βρείτε το τραγούδι που από την πρώτη φορά που θα το ακούσετε θα σας γίνει εμμονή αλλά είμαι σίγουρος πως όσο περισσότερο ακούμε αυτό το άλμπουμ τόσο περισσότερο θα υποκλινόμαστε στην μουσική και θα αφηνόμαστε στους σκοτεινούς κόσμους των Διάφανων Κρίνων.
