Λένε πως το σπάσιμο ενός καθρέφτη φέρνει 7 χρόνια γρουσουζιά. Ποτέ δεν πίστεψα σε τέτοιες παραδόσεις και δυσειδαιμονίες, αν και πάντοτε φοβόμουν στη σκέψη ενός τέτοιου σπασίματος. Ίσως γιατί έτσι είχα μάθει απο μικρή και τελικά έρχεται κάποιος να μου αποδείξει πως μια τέτοια πράξη ίσως απλά να αποβεί άκρως αποτελεσματική προς την διάλυση όλων των φόβων, μια μοιραία δίοδος προς την δική μου αλήθεια... Το γκέτο των συντακτών του Avopolis διαταράχθηκε και μέσα στις συζητήσεις όλων μας υπήρξε ένα κοινό σημείο: Το σπάσιμο αυτού του καθρέφτη... Ναι, ναι, όλοι μιλούσαν για τη νέα δουλειά του Φοίβου Δεληβοριά και το κομμάτι που έφερε τον τίτλο αυτής, "Ο Καθρέφτης". Καιρό είχαμε να ακούσουμε ένα στίχο που θα μπορούσε να γίνει μαχαίρι στο κόκκαλο για τις προσωπικές μας συμπεριφορές και πιστεύω. Όλους μας έκανε να σκεφτούμε και να ξανασκεφτούμε. Όλους κι ας είναι εντελώς διαφορετικές οι μουσικές επιλογές και κατευθύνσεις του καθενός. Ίσως αυτός ο δίσκος να άξιζε γι αυτό μονάχα το τραγούδι. Μα κάθε κομμάτι είναι κατά το δικό του τρόπο αποκαλυπτικό μιας και έχουμε να κάνουμε με τη γνώριμη ευφυή μουσική και σιχουργική τέχνη του Φοίβου Δεληβοριά, που πέρασε την εφηβική του περιπέτεια, αλλά δεν την ξεπέρασε. Τελικά ο στρατός μάλλον καλό έκανε του έκανε, αφού επανήθε ακόμα πιο ουσιαστικός, ακόμα πιο σκεπτόμενος αλλά ακόμα πιο φρέσκος και με την αδάμαστη φαντασία του να δημιουργεί μικρά θαύματα. Ύστερα απο 3 δίσκους και έχοντας περάσει τον προσωπικό του ήχο και στίχο στα αυτιά μας αλλά και στις προτιμήσεις μας, παράγει τον τέταρτο επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή του ως ένα ιδιαίτερο τραγουδοποιό της εποχής μας, που αξίζει την παραπάνω προσοχή μας. Αυτό που μου άρεσε πάντοτε στον ήχο του αλλά και στο στίχο του, είναι η απλότητα που τον διακατέχει, μα που πάντοτε πίσω απο αυτήν κρύβεται μια απίστευτη ευφυία. Χρησιμοποιεί τις πιο καθημερινές ιστορίες της ελληνικής αλλά και προσωπικής του πραγματικότητας για να δώσει εικόνα στα κομμάτια του, εν συνοδεία μιας "χαρούμενης" καλογραμμένης μελωδίας, ενώ παράλληλα πίσω απο τα λόγια του αυτά φανερώνει όλες τις ανησυχίες που του προκαλεί αυτή. Έτσι λοιπόν και στον "Καθρέφτη" λειτουργεί με τον αυτόν τρόπο και πάλι. Αυτή τη φορά όμως μέσα απο τα 10 αυτά κομμάτια, μελοποιεί τις εικόνες του βλέποντας ίσως για πρώτη φορά τους άλλους και σπάζωντας τον καθρέφτη του μια και καλή..... - "Αυτήν που περνάει" να μεταμορφώνει τους άθλιους δρόμους της Αθήνας σε μια διαρκή άνοιξη. - Τους φίλους του από το στρατό να σχηματίζουν μια περίεργη πομπή και να απελευθερώνονται από τις βρισιές της θητείας τους μ' ένα κωμικό εμβατήριο. - Έναν τύπο που δεν μπορεί να αποκοπεί από το μαρμαρωμένο παρελθόν να φιλιέται με μια κοπέλα που δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί απο το συνεχές "move your body" του παρόντος. - Ένα τρένο να διασχίζει μια κορυφογραμμή - Την εφηβική του παρέα λίγο πριν διαβεί οριστικά το κατώφλι της "όμορφης πόρτας" προς την "μεγάλη" ζωή. - Τον Έλληνα πρωθυπουργό να υποδέχεται στα ανάκτορά του τον Καίσαρα της σημερινής "ρωμαϊκής ειρήνης". - Την παλιά του αγάπη να κατεβάζει σε mp3 από το internet το τραγούδι που έγραψε γι' αυτήν. - Τέλος είδε τον εαυτό του, παιδί, να περιμένει μεσ' στον καύσωνα ένα χριστουγεννιάτικο δώρο. (όπως αναφέρει η παρουσίαση της δουλειάς αυτής) Ιδιαίτερη στιγμή όμως αποτέλεσε και η "Υβρεοπομπή", που με λάβαρο όλη την υβρεολογία (βλ. τα "μουνια καπελα", "κλασομπανιέρες" και άλλα παρεμεφερή) που κάθε φαντάρος έχει την τιμή να λουστεί στα ελληνικά στρατά, υμνεί την δική του θητεία σε αυτά. Είχαμε την τύχη βέβαια να το ακούσουμε για πρώτη φορά, εκ στόματος και κιθάρας Δεληβοριά, στον Μουσικό Μαραθώνιο που είχε πραγματοποιηθεί πέρυσι, όπου απλά είχαμε υποκληθεί και περιμέναμε πως και πως να υπάρξει και δισκογραφικά, μιας αποτελούσε έναν ύμνο για τα περισσότερα αγόρια του Avopolis που η σχέση τους με τον στρατό ήταν και είναι άμεση. (Αφιερωμένο στα αγόρια μας που αυτήν την στιγμή βρίσκονται σε ακριτικά μέρη θρηνώντας το χαμό του Johnny Cash αλλά και όλων των επερχόμενων live). Τα κομμάτια του όμως, αυτά τα 10, είναι πραγματικά όμορφες εικόνες ντυμένες απο τον ήχο του Δεληβοριά, που μόνο την δική του ταμπέλα μπορούν να φορούν, και με τον Θύμιο Παπαδόπουλο στην ενορχήστρωση (έπειτα απο την ανελέητη καταπίεση του Φοίβου και του Σωτήρη, όπως αναφέρεται στο CD) θα ηχούν για πάρα πολύ καιρό ευχάριστα και καταλυτικά στα αυτιά μας αλλά θα χτυπούν και τα καμπανάκια τους στους καθρέφτες που έχουμε αφήσει έστω και χωρίς ένα ράγισμα... Καταπληκτικό και το artwork του booklet που δημιουργησε η Άλκηστις Σπηλιώτη, που παραθέτει το πέρασμα των χρόνων στη μορφή του Φοίβου Δεληβορια αποκαλύπτοντας πως το βλέμμα του παραμένει το ίδιο... απο παιδί. Και επειδή πολύς λόγος έγινε για το ομώνυμο κομμάτι (και όχι αδικαιολόγητα) σας αφήνουμε με τους στίχους: "Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη που με εμποδίζει οτι είναι πίσω του να δώΔεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτηΚαι - το χειρότερο - είναι όμοιος εγώ. Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι Δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτ' αυτόΌσοι μου λένε "φίλε, όπως είσαι μείνε" Είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό. Έναν καθρέφτη Συνεχώς έχω μπροστά μουΠάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μουAντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες Κι έτσι τους πείθει οτ'ειμαι το άλλο τουςμισό. Μπροστά του γδύνονται, του λεν γλυκές κουβέντεςΠίσω απ' το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ. Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου Τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδίΤις φέρνει απέναντί μου και στα κυβικά μουΠάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω το γυαλί Έναν καθρέφτη Συνεχώς έχω μπροστά μουΠάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μουΞέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτεςΣε οθόνες, σε φωτοτυπίες και προβολέςΜέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτεςΖουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείςΜα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτιαΞέρω οτι αυτό που κρύβει πίσω του εισ' εσύ Εσύ που ψάχνεις μες τα μαύρα σου τα μάτια Να καθρεφτίσεις μόνο εμένα στη ζωή"
