Ο ίδιος αναφέρει σχετικά με τις «Περιπέτειες ενός προσκυνητή»: "Είναι ένας δίσκος που ταξιδεύει, ένας δίσκος θρησκευτικός, όχι με την έννοια του δόγματος, αλλά με αυτήν της εσωτερικής αναζήτησης". Κλείνεις τα φώτα και αφήνεις το φωτισμό στα βασικά. Ένας δίσκος που τον γνωρίζεις πρώτα καλά για να τον απολαύσεις, να αγαπήσεις ακόμα και τις αδυναμίες του και να τον αφήσεις να σου γίνει συντροφιά μακροχρόνια. Έτσι για να σκοντάφτεις πάνω σε πράγματα που σε πληγώνουν και να κρατάς παράλληλα την καρδιά ζωντανή. Τραγούδια που διασαλεύουν την εσωτερική σου τάξη, αν υπάρχει αυτή ή που γίνονται εκθαμβωτικοί μάρτυρες έντονων παλμών όταν οι δυνάμεις σου έχουν πια σωθεί. Ή που σε κάνουν να φωνάζεις για να σ'ακούσουν όλοι, με το πιο θλιμμένο, απελπισμένο και σατανικό χαμόγελο που έχεις φορέσει:Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνειόταν κρατιέμαι σα χερούλι απ' το ποτόαπ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνεικάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνικι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθόΓιατί δεν έρχεσαι!Μια καταιγίδα θέλω να ρθει να μας πνίξεισ'ενα τραγούδι που δεν έγραψε κάνειςότι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξεινα 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξειστην ανηφόρια της καμμένης μας ζωήςΓιατί δεν έρχεσαι...Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...Απ' της ψυχής μου το ιερόΩς της ζωής μου το μπουρδέλοΧτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθωΓιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλωκλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δωΓιατί δεν έρχεσαι...Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...Μουσικά, στιχουργικά κι ενορχηστρωτικά το πιο ζωντανό τραγούδι που δεν έγραψαν τα Διάφανα Κρίνα. Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Ακους με προσοχή και πολλές φορές όλο το άλμπουμ -το πιο δουλεμένο μέσα στην απλότητά του και το πιο βραδυφλεγές. Έχει πάντα να σου αποκαλύψει νέα στοιχεία, κι όχι μόνο τα πρωτογενή υλικά: Έντεχνη ελληνική μουσική, χορωδιακές εκτροχιάσεις, παραδοσιακά στοιχεία, jazz, ελαφρές avant-garde αναφορές, κλασική μουσική (ναι!) και φυσικά ...κιθάρες. Κιθάρες έντονες που καταλήγουν σε τείχη θορύβου όπως στο "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ". Και μαρίμπα, μπαντονεον, χάμοντ, φλάουτο, πολλά βιολιά... Ψήγματα ηλεκτρονικού tango ("Ο,τι δεν είναι πια εδώ") ή jazz ("Έλα να ζήσουμε ξανά", με το καταπληκτικό "Ποτέ / ποτέ δε σ' είχα αληθινά / ποτέ δε γίναμε ένα / Έλα να κλέψουμε το χρόνο που περνά / Έλα να ζήσουμε ξανά / να σβήσουμε το ψέμα") στον ιστό μιας μπαλλάντας. Uptempo ροκ θρίαμβος στο "Ο κόσμος που αλλάζει". Και φυσικά η υπέροχη μελωδία αλά Travis, στον "Προσκυνητή", να ζωντανεύει και να θρυμματίζει με την απλότητά της τα πιο αγνά συναισθήματά μας: "Κάποιος είπε πως η αγάπη σ'ενα αστέρι κατοικεί / αύριο βράδυ θα'μαι εκεί / Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά / αύριο βράδυ θα'ναι αργά"... Τέσσερα χρόνια μετά τον "Ανεμοδείκτη" και τρία χρόνια μετά το διπλό -ζωντανά ηχογραφημένο- album "Εκτός τόπου και χρόνου", ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας παραδίδει ένα άκρως πολυσυλλεκτικό στις ενορχηστρώσεις του δίσκο, που οπωσδήποτε δεν διακρίνεται για τις μελωδίες του (οι μισές από αυτές δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο), αλλά καίει με τους στίχους και παράλληλα ενθουσιάζει με τις ιδέες στην παραγωγή. Η τετραπλή ιδιότητά του (συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής, ενορχηστρωτής) είναι δίχως αμφιβολία άκρως ενδιαφέρουσα. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι από τους λίγους καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξης. Ψυχή πραγματική και το αποδεικνύει με όλη τη στάση του, χωρίς να την πουλάει, κι αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι τον έχουν γνωρίζει και ζήσει από κοντά, εκεί που ο καθένας θα μπορούσε να αδιαφορήσει χωρίς τύψεις. Και είναι και από τους ελάχιστους θιασώτες του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού, που δεν μένει στα πλέον παρωχημένα στεγανά του. Ακόμα ένα κόσμημα για τη μουσική μας, παρ'όλες τις συνθετικές (κυρίως) αδυναμίες του.
