Η πρώτη μου αντίδραση ακούγοντας το άλμπουμ των Αθηναίων Past Perfect ήταν να ξεφυσήξω με ανακούφιση, κι αυτό όχι επειδή αμφέβαλλα για τις ικανότητες του συγκεκριμένου συνόλου ή για το γεγονός ότι επειδή το γκρουπ είναι ντόπιο, δεν θα μπορούσε να καταφέρει κάτι αξιόλογο, μα περισσότερο γιατί δεν θα άντεχα να ακούσω ένα ακόμη συγκρότημα να αναπαράγει εις τον αιώνα τον άπαντα τα χιλιοπαιγμένα και χιλιοακουσμένα κλισέ του σκοτεινού, γοτθικού ήχου. Δεν είναι καν ξεκαθαρισμένο αν το εν λόγω γκρουπ ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, εκείνα τα λημέρια πάντως γυροφέρνει απειλητικά. Η αλήθεια είναι ότι το παρθενικό άλμπουμ των Past Perfect παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ήχων και ακουσμάτων απ’ αυτά που φανερώνει ο παραπάνω διαχωρισμός. Πιο συγκεκριμένα, σου προκαλεί εντύπωση το πόσα διαφορετικά στυλ χωράνε στα 41 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Το εισαγωγικό “The Invitation” μας καλωσορίζει με βαριά κιθαριστικά βήματα που δεν κινούνται και πολύ μακριά από εκείνα των Pink Floyd στο “The Wall” ενώ το αμέσως επόμενο αγγίζει σε στιγμές τα όρια του επικού heavy metal με το ριφ της κιθάρας. Η συνέχεια είναι εξίσου απρόβλεπτη, οι Mission και οι κιθάρες – σειρήνες δίνουν τη θέση τους στο μυστηριακό ύφος του Peter Murphy, με τη διαφορά ότι σπάνια έχεις την αίσθηση ότι η αισθητική των παραπάνω καταστρατηγεί αυτό που έχουν στο μυαλό τους να κάνουν οι Past Perfect. O δίσκος κινείται ευέλικτα ανάμεσα σε γνώριμα ακούσματα μα εκπέμπει ανεμπόδιστα μια προσωπικότητα και μια ξεχωριστή ηχητική άποψη. Εντύπωση προκαλεί επίσης το πώς εξισορροπεί η ηλεκτρονική με τη δεδομένη, straight εκτελεστική διάσταση από τα κλασικά όργανα της ροκ μουσικής. Ακόμη λοιπόν κι αν οι σκοτεινές ηχητικές εικόνες σας απωθούν,κάντε στον εαυτό σας την χάρη να δοκιμάσετε την πρόταση των Past Perfect. Είναι αισθητά διαφορετική από εκείνη των συναδέλφων τους και σίγουρα ελκυστική μέσα στη διαφορετικότητά της.
