Μία νέα, γνήσια λαϊκή, αντρική 100% φωνή που ερμηνεύει στην πρώτη της δισκογραφική απόπειρα μουσικές του Πλούταρχου Ρεμπούτσικα και στίχους του Ηλία Κατσούλη, της Λίνας Δημοπούλου, του Θανάση Βούτσινου, του Αργύρη Χατζηνάκη και της Καίτης Παπαδάκη. Ευτυχώς, παρά τις προφανείς επιρροές, δεν έχουμε να κάνουμε με αναμάσημα των οικείων λαϊκών ειδώλων. Ο δίσκος είναι λαϊκός, γεμάτος ζειμπέκικα, χασάπικα, λαϊκές μπαλλάντες και παιχνιδίσματα που μας φέρνουν στο μυαλό τον Χιώτη, μα έχει τις έντεχνες και κινηματογραφικές αναφορές του, κι έναν διαρκή λυρισμό στο βασικό κορμό του. Παλιομοδίτικος, βέβαια, και κλασικός, αν και έχει τη reggae γεύση του ("Άργησες"), αλλά και κάποια ψιλοjazzy χρώματα ("Τα λόγια της σιωπής"). Ο Πλούταρχος Ρεμπούτσικας βασίζεται στην καλή φωνή που διαθέτει ο Παναγιωτόπουλος, γι' αυτό και τον βγάζει αρκετά "μπροστά", κάτι που μπορεί να ενοχλήσει κάποιους, σίγουρα όμως παράπονο δεν έχουμε από το πως δομεί τις ενορχηστρώσεις του, τουλάχιστον σύμφωνα με το κλίμα που έχει καθορίσει εξ αρχής ότι επιθυμεί να στήσει. Ούτε λέξη για τόλμη βέβαια στο πλαίσιο αυτό, αλλά να σου το λάουτο, να σου το μαντολίνο, να σου το τσέλο, να σου το όμποε και το ακορντεόν, δεν αφήνουν στη μοναξιά τους το μπουζούκι, το μπαγλαμά, τις κιθάρες και το μπάσο. Στιχουργικά έχουμε στίχους που σε καμία περίπτωση δεν ενοχλούν, αλλά δεν αποφεύγοουν και τα κλισέ τους είδους, στην προσπάθειά τους να ακολουθήσουν το παλιομοδίτικο κλίμα. Σε καμία περίπτωση τραβηγμένοι, με στόχο να σε πυροβολήσουν, να σε χτυπήσουν στην καρδιά. Ούτε από την σκοπιά που το κάνει ο καψουροεκμεταλλευτής του σκυλάδικου, ούτε βέβαια από εκείνη των μεγάλων λαϊκών τραγουδιών. Στίχοι σαν τους "Είπα στ'όνειρό μου να 'ρθεις, να 'χω κάποιον να πιαστώ, της ψυχής μου γίνε χάρτης, κι έλα πριν χαθώ, έλα στο ζητώ, να σε δώ, μονάχα εγώ" ("Είπα να σε ζωγραφίσω") και "Είσαι ψυχή μου ένας γκρεμός, κι εσύ ζωή λεπίδι, κι εγώ κρατάω τον καημό, στο στήθος μου στολίδι" (Στης ψυχής την άκρη"), είναι όμορφοι, ευγενικοί, καλαίσθητοι, αλλά όπως και η πλειοψηφία των τραγουδιών εδώ πουθενά δεν συνθέτουν κάτι που έχει τις προδιαγραφές να μείνει και να σιγοτραγουδηθεί. Τα "Μια καινούργια αρχή", "Αμαρτίες του χτες", "Δικό μου φως", "Στης ψυχής την άκρη" και "Χρόνια Θυμωμένα", πάντως, είναι όμορφα λαϊκά τραγούδια και όχι απλά λιβανίσματα στη φόρμα και το αίσθημα, μοσχοβολούν από αναμνήσεις κι ακούγονται ευχάριστα, ξεχωρίζουν από το σύνολο (το οποίο διακρίνει μια ανισότητα μουσικά και στιχουργικά).
