Θα ξεκινήσω από τη φράση του Μιχάλη που διάβασα στο εσώφυλλο: "Ευχαριστώ την οικογένειά μου που παρότι ποτέ δεν με κατάλαβαν, στάθηκαν ο λόγος για να καταλάβω εγώ εμένα". Τελικά από τα κείμενα που συνοδεύουν το artwork έχεις ήδη ένα σημαντικό μέρος της αλήθειας των νέων του πονημάτων, πέραν του ότι -γενικώς μιλώντας- πολλές φορές διαβάζεις φράσεις που σε αγγίζουν ίσως και περισσότερο από το ίδιο το περιεχόμενο (άλλωστε, στην φάση της ασύστολης αντιγραφής που βρισκόμεθα, έχουμε ξεχάσει ότι και αυτό είναι μέρος του έργου). Διαπιστώνεις ότι αυτή τη φορά ο Μιχάλης Δέλτα είναι περισσότερο αιχμηρός και κατευθείαν στο θέμα από ποτέ. Μερικές φορές τόσο ώστε να με απωθεί. Για παράδειγμα στο "Άνθρωπε της Ζούγκλας", το μανιφέστο του γίνεται τόσο ξεκάθαρο που καταλήγει σύνθημα. Στο "Φτηνή Κολώνια", αντιθέτως, τόσο τα λόγια ("Άλλο ένα σώμα που ήρθε για να ξεπληρώσει κάποιος χρεος της ψυχής [...] Το κρεβάτι ψήνεται στον πυρετό. Το τσιγάρο μου καίει τα όνειρα και το δάκρυ τρυπάει το μαξιλάρι, το πάτωμα, τον φλοιό της γης και προκαλεί έκρηξη στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης"), όσο και η απαγγελία της Δήμητρας Χατούπη, του προσδίδουν μία διάσταση συγκλονιστική κι ανατριχιαστική στα τελικά συμπεράσματά της, που αποκτάς μάλιστα όχι ως μασημένη τροφή. Μουσικά δεν διαφέρει και πολύ από τα μέχρι τώρα δισκογραφήματά του, με τη house να αποτελεί την αγαπημένη του φόρμα, είτε στεκόμενη στις αναζητήσεις (κι ευχάριστες πλέον αναπολήσεις) των αρχών της, από τα τέλη των 80s, είτε σε χαλαρούς tribal ρυθμούς με ένα περιρέον jazzy αίσθημα, είτε σε πιο tech καταστάσεις, που ίσως να πει κανείς ότι ταιριάζουν στο κλίμα αστικής απόγνωσης, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο, επειδή και πίσω από τη σκληράδα βρίσκεται ένας προσωρινός τρόπος άμυνας, οι πιο γλυκιές κι ευαίσθητες στιγμές είναι αυτές που μας μένουν. Το μενού έχει και ταξιδιάρικα, chill-out κομμάτια ("Viewmaster"), αλλά και μια μη αναμενόμενη παρέμβαση του γνωστού και μη εξαιρετέου Νίκου Βελιώτη με το τσέλο του ("Άτιτλο"), που δένει με το ταξιδιάρικο "Viewmaster", έχει και μία σαμπλαρισμένη Ελένη Βιτάλη ("Χειμωνιάτικο Πρωί") για να μας θυμίζει προηγούμενες απόπειρες. Γενικά είναι μία ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά που σε κρατά σε εκγρήγορση σχεδόν στο σύνολό της, είτε με τους σπινθηροβόλους μονόλογους που δεν φοβούνται να αντικρίσουν τους εφιάλτες τους, είτε με τις χαουζάτες εμμονές που στέκονται περισσότερο στο μυαλό και λιγότερο προκαλούν το κορμί.Ο Μιχάλης Δέλτα αποκτά, όπως ο ίδιος λέει, διάλογο με τον "πληγωμένο εαυτό", τα απόκρυφα του υποσυνείδητου, τα άγνωστα κείμενα της παιδικής ηλικίας, της ανεκπλήρωτης αγάπης. Ακούγοντας τα 17 νέα του κομμάτια -όπου τέλος πάντων παρεμβαίνει το στοιχείο του κειμένου- για τη μοναχική πορεία προς τα ενδότερα της ψυχής, τους κώδικες των διψασμένων κορμιών που προξενούν θλίψη, την ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, το κενό που στοιχειώνει τους έχοντες επιλέξει ένα ωσεί παρόντα σύντροφο (δηλαδή να πούμε μία μεγάλη πλειοψηφία των "ευτυχισμένων" παντρεμένων ζευγαριών), το εφήμερο αδιέξοδο, το αστικό χάσμα τον ανθρώπων, βλέπεις την ανάγη του να χρησιμοποιήσει αυτή τη μορφή επικοινωνίας, πάνω απ'όλα ως μέθοδο προσωπικής κάθαρσης.
