Το δισκογραφικό ντεμπούτο των Γιάννη Παπαϊωάννου (φωνή / κιθάρα), Κώστα Λαγού (κιθάρα), Γιάννη Μελά (πλήκτρα), Έφης Μουμτζή (φωνή), Βίκτωρα Κουλουμπή (μπάσο) και Αλέξη Κανακάρη (τύμπανα / κρουστά) μόλις πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μας. Πρόκειται για ένα EP τεσσάρων κομματιών, χωρίς ιδιαίτερες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, παρά μόνο τη σύστασή τους σε ένα μεγαλύτερο κοινό μέσω αυτής της ευκαιρίας. Αν δεν ήταν λοιπόν αυτή η παρθενική τους δουλειά, θα ήμασταν αρκετά αυστηροί, θα χαρακτηρίζαμε ίσως την άποψή τους επί του ελληνόφωνου ροκ κάπως παρωχημένη, με μια έντονη 80s άποψη, μια χιλιοφορεμένη έντεχνη πινελιά και ολίγον από prog αίσθηση. Αν παίζουν με κέφι; Σίγουρα. Αγαπούν αυτό που κάνουν και δεν διαφωνούμε επί αυτού. Υπάρχουν άλλωστε τα εχέγγυα: Η φωνή της Έφης Μουμτζή, όταν δεν καταφεύγει στους λαρυγγισμούς της Θεοδοσίας Τσάτσου, είναι από τις λίγες πραγματικά δουλεμένες στο είδος και μερικά στιχάκια είναι επίσης αρκετά καλά. Προς το παρόν όμως θέλουν πολλή δουλειά, κάτι που από την πλευρά τους θα πρέπει να είναι ευχή, αν πραγματικά θέλουν να ξεχωρίσουν σε δύσκολες στιγμές για τη δισκογραφία, αλλά και κυρίως στο αισθητήριο του κοινού που είναι πιο δύσκολο από ποτέ.
