Tρίτη δισκογραφική δουλειά για το ελληνόφωνο rock συγκρότημα και πρώτη με το νέο μπασίστα τους, Νίκου Δημακίδη, ο οποίος πήρε τη θέση του Παναγιώτη Μπαρκόπουλου και, παρά την ηχητική πρόοδο μέσω της παραγωγής του P.X.Harris, δεν βρίσκουμε ούτε ένα λόγο για να σας την προτείνουμε.Με έναν ήχο δυνατό, με grunge αναμνήσεις, μεταλλικές αποχρώσεις και σποραδικές electronica αλχημείες, αλλά και κάποιες πιο ποπ μυρωδιές, οι Πράσσειν Άλογα επιδιώκουν να κάνουν άλλο ένα hit, όπως εκείνο (το σχετικό, τέλος πάντων) του 1998, με το "Βασίσου Πάνω Σου". Όλα αυτα όμορφα φαίνονται στις οθόνες μας, αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα διαφέρουν: Λείπει το στίγμα τους, λείπει μια σύνθεση της προκοπής που να μη μας θυμίζει κάτι, λείπουν κυρίως στίχοι με νόημα.Μουσικά και στιχουργικά παραμένουν ίσως ένα από τα πιο αδιάφορα ελληνόφωνα ροκ συγκροτήματα, από εκείνα που αναπαράγουν όλα εκείνα τα αναθεματισμένα στεγανά της πολυπαθούς σκηνής και που, σαν καλλιτεχνική φιλοσοφία, όπως αυτή τουλάχιστον αποτυπώνεται στις δισκογραφικές τους καταθέσεις, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που αντιπροσωπεύει το εμπορικό σκυλοποπ για το λαϊκό τραγούδι: Αναζήτηση για hit, στίχοι χωρίς νόημα, έλλειψη σπίθας για σημαντική πρωτογενή δημιουργία, επαναλαμβανόμενες μουσικές ιδέες -όσο κι αν η παραγωγή προσπαθεί να καλύψει κάπως τα πράγματα. Άλλωστε ηλεκτρονικά στοιχεία πλέον έχουν και τα σουξέ του Φοίβου...
