Απολύτως αναγνωρίσιμος ο ήχος των Κίμο, δεν χρειαζόταν να δούμε στο εξώφυλλο το όνομα του Γιάννη Αγγελάκα στην παραγωγή. Αποτελεί κι αυτή μια από εκείνες που ουσιαστικά αποτελούν πρωτίστως το "κέφι" του ίδιου, στο συστεγασμένο στη Virgin, label "XA!".Από το αστικό, βιομηχανικό κλίμα του εναρκτήριου "Βροχή", τις κιθάρες που μουγκρίζουν και μια ερμηνεία που έχει την υφή του Παυλίδη όταν δεν περνάει από τον διαθλαστικό φακό των εφέ, καταλαβαίνουμε τι μας περιμένει... "Σκότωσε με, είμαι μικρός, μου πρέπει θάνατος" μας τραγουδούν... Ένα ατελές κομμάτι που όμως ακολουθείται από το πιο ενδιαφέρον "Μέρα με τη μέρα". Funk βγαλμένο από περασμένες δεκαετίες και υπέροχα, δροσερά πνευστά από τους Kashmir, φτιάχνουν ένα γερό highlight.Τα πράγματα 'βρωμίζουν' στη συνέχεια, αλλά με punk ενέργεια κι έντονη τη μυρωδιά από Τρύπες. Επιτηδευμένα κακόηχο, μα χαβαλετζίδικο, το "Μύγες" μας γεμίζει με ελπίδες ότι θα ακούσουμε κάτι ενδιαφέρον, έστω και σ'αυτό το πεδίο. Όμως η δόση Αγγελάκα στο "Βρώμικη Αλίκη" που ακολουθεί (..."είμαι ένα κτήνος, είμαι ένας κερατάς" -sic!) είναι πιο μπαγιάτικη, η επανείσοδος των πνευστών στο "Ντισκοτέκ" μας δείχνει ότι τα υλικά μερικές φορές τα επιλέγουν σωστά, απλά πάσχουν από το πιο δύσκολο μέρος: Το να βγάλουν κάτι αξιόλογο απ'αυτά.Ανάσα παίρνουμε με το Red Hot Chili Peppers-ίζον "Σο-κο-λα-τα" με το έξυπνο φωνητικό περασματάκι των παιδιών, αλλά η συνέχεια είναι εφιαλτική. Το "Κάνε Χαρούλες Μπέμπη" είναι πραγματικά τόσο άσχημο όσο ακούγεται, το "Χτύπα ψηλά" μετά βίας κατορθώνει να μοιάζει συμπαθητικό, στο "Un Pez" το rapping είναι αποτυχημένο, ενώ οι στίχοι του "τραγουδιού του γλάρου" ("Πούστη γλάρε, μη μ'αφήνεις μόνο εδώ, πούστη γλάρε, η ζωή μου φέρνει πανικό... Γλάρε...") θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και από το Νίκο Καρβέλα για κάποιες από τις προσωπικές δουλειές του. Και δεν κάνουμε πλάκα...Παρά τις μανιέρες του θεσσαλονικιώτικου ροκ που ακολουθούν και την εμφανή αδυναμία τους στους στίχους, υπάρχουν ορισμένες ενθαρρυντικές εξάρσεις που επισημάναμε. Εκεί εδράζεται η ελπίδα μας να δούμε κάτι διαφορετικό και μεστό, πέρα από κάποιες σκόρπιες ιδέες. Προς το παρόν θα λέγαμε ότι η παρέα με τον Αγγελάκα, όσο καλό τους κάνει φαινομενικά, άλλο τόσο κακό τους προξενεί τελικά καλλιτεχνικά, όχι μόνο για την έλλειψη στίγματος, αλλά κυρίως για το ταίριασμα αυτό των γούστων που καταλήγει ισοπεδωτικό έναντι της εξέλιξής τους. Επιπρόσθετα, όσο καλωπίζονται οι καλές στιγμές, άλλο τόσο δεν απογειώνονται έχοντας ως καύσιμα τα καλά στοιχεία. Ακούγοντας μάλιστα τα remix του "Ο Χαμένος Όλα" (της μουσικής του Γιάννη Αγγελάκα για την ταινία) στο συλλεκτικό cd του Μετρό, διαπιστώνει κανείς πόσο ελκυστική και αποδοτική μπορεί να είναι η συνύπαρξη δύο διαφορετικών ηχητικών φιλοσοφιών...
