Φυσική συνέχεια μιας σειράς ζωντανών εμφανίσεων είναι η συνεργασία του Θάνου Μικρούτσικου με τον Χρήστο Θηβαίο. Ο πρώτος γράφει τη μουσική και ντύνει τους στίχους των Μάνου Ελευθερίου, Οδυσσέα Ιωάννου, Γιώργου Κακουλίδη, Κώστα Λάχα και Τζένης Μαστοράκη ενώ συμπεριλαμβάνονται και δύο γνωστά σε νέες εκδόσεις, τα "Song-Blues" και "Κοντρόλ" σε στίχους Κώστα Τριπολίτη.Είναι κρίμα που μια τέτοια συνεργασία ακούγεται απλά ...ενδιαφέρουσα. Οι άνθρωποι που επωμίζονται το κεφαλαιώδες για τη δομή της μουσικής του Μικρούτσικου μέρος των στίχων λειτουργούν περισσότερο με τη λογική του "γκράφιτι" και πολλές φορές κρύβονται πίσω από την αδυναμία (ή την άρνηση) να αρθρώσουν σαφή ή έστω ουσιαστικό λόγο. Οπωσδήποτε το στιχουργικό εύρημα και η κωδικοποιημένη μορφή ταιριάζουν γάντι στην αυτή χειμαρρώδη μουσική ροή, αρκεί αυτή η κωδικοποίηση να αφορά και τον ακροατή. Και πολλές φορές αυτό δεν συμβαίνει. Συγκρίνοντας δε την πλειοψηφία του υλικού με τον "Σταυρό του Νότου" (και το κλίμα εδώ μας τον θυμίζει -θέλουμε δεν θέλουμε), αμέσως έρχεται σε δεύτερη μοίρα ο "Αμλετ της Σελήνης". Σύμφωνοι, η χημεία του Θάνου Μικρούτσικου με τον Χρήστο Θηβαίο είναι υπαρκτή και στο πρόσωπο του τελευταίου βρίσκεται η αρμόζουσα φωνή που έχει και την ψυχή και τα απαραίτητα μουσικά βιώματα, μερικές μελωδίες κάνουν καλή παρεούλα με τους στίχους και τις "συγκρατημένες" ενορχηστρώσεις, προσθέτουν στη δισκογραφία τους τραγούδια όπως την τετράδα "Αμλετ της Κόλασης", "Αμλετ της Βροχής", "Οι γάτες", "Η καντάδα της Κόλασης". Από την άλλη όμως δεν παύει το album να είναι άνισο, αλλά και επαναλαμβανόμενο, αφού στροβιλίζεται γύρω από τα ίδια κλισέ, όχι μόνο εσωτερικώς, αλλά και εν σχέσει με τις προηγούμενες δουλειές του δημιουργού. Η συνεργασία με τον Θηβαίο του δίνει τον σπινθήρα, αλλά κρατάει το πράγμα εκεί, ενώ μπορεί να ανάψει ολόκληρη φωτιά...
