Το “Dogs Killa Cat” είναι η πρώτη long-playing ηχογράφηση των ελλήνων The Invisible Surfers. Μέχρι τώρα είχαν κυκλοφορήσει μερικά 7ιντσα και είχαν κάνει πάμπολλα live. Ο κόσμος τους συμπεριφέρθηκε ζεστά, και αν αυτοί συνάντησαν αρκετά προβλήματα στην πορεία (βλέπε αλλαγή του line-up κατά τα 2/3), αυτό δεν εμπόδισε την Hitch-hyke να τους περιλάβει και να τους κάνει την τιμή για το πρώτο τους LP. Η κυκλοφορία αυτή είναι ένα μεγάλο ρίσκο από μόνη της. Το genre του instrumental surf είναι εμπορικά νεκρό εδώ και 30 χρόνια περίπου άσχετα αν μερικοί (έλληνες και μη) το συντηρούν είτε από ρομαντισμό είτε από εμμονή. Οπότε το ερώτημα εξακολουθεί να υφίσταται. Σε ποιά μερίδα του κόσμου απευθύνεται τούτος ο δίσκος; Σε αρκετές θα απαντούσα εγώ. Από μία rock’n’roll κοινότητα η οποία πασχίζει να ακούσει τα πάντα (παλιά και νέα) και αγωνιά στο να εντάξει στη δισκοθήκη της μία ευρεία γκάμα ποιοτικών ακουσμάτων, μέχρι τους μεγαλωμένους συλλέκτες δίσκων που δεν αγοράζουν κάτι το οποίο βγήκε μετά το Μάϊο του 1963. Μιλάμε για το ελληνικό κοινό πάντοτε μην μπορώντας να μαντέψουμε αν το “Dogs Killa Cat” έχει καμία τύχη στην Αγγλία και στην Αμερική (ίσως και να έχει). Φυσικά όμως, ο δίσκος αυτός δεν ακούγεται ούτε σαν Dick Dale, ούτε σαν Ventures, ούτε φυσικά σαν Beach Boys. Η σύγχρονη παραγωγή, τα όργανα και η επεξεργασία των studio δεν επιτρέπει την αναπαραγωγή της αυθεντικής υφής του ήχου όπως τον λατρέψαμε από τα διαμάντια των early 60’s. Η προσπάθεια όμως είναι σημαντική. Φλερτάρει με το ευρύτερο rock’n’roll και δε μένει στάσιμο στο παραδοσιακό surf. Αυτό γιατί ορισμένα τραγούδια ξεφεύγουν στην ταχύτητα αλλά και στην τραχύτητα του ήχου, βαδίζοντας προς στο αρκετά σκληρό ροκ. Δεκατέσσερα τραγούδια έχει ο δίσκος, και μόνο δύο εξ’αυτών είναι διασκευές. Το γεγονός αυτό είναι από μόνο τιμητικό για μία μπάντα που έχει στηρίξει την ως τώρα συναυλιακή τους επιτυχία στις διασκευές αριστουργημάτων του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Τα “Malaguena” και “Rumble” είναι οι διασκευές ενώ τα υπόλοιπα 12 είναι συνθέσεις του μπροστάρη του group, Αlex Berekos. Εμπορικά η συγκεκριμένη αποφυγή επιπλέον διασκευών ίσως είναι καταδικαστική, αλλά οι επιλογές κρύβουν πάντα αυτούς τους κινδύνους. Ο δίσκος ακούγεται αρκετά ευχάριστα, αλλά κρύβει τους ίδιους κινδύνους που έκρυβαν πάντα όλοι οι surf δίσκοι. Για το μη εξοικιωμένο αυτί, η μουσική αυτή γρήγορα καθίσταται μονότονη και βαρετή. Αν αυτό ίσχυε μία φορά για ορισμένα από τα χιλιάδες (κυριολεκτικά) δισκάκια των 60’s, τότε για την αναβιωτική προσπάθεια των The Invisible Surfers ισχύει πέντε. Δύσκολοι καιροί για surf, όχι όμως και αδύνατοι.
