Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε πλέον από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μετά το "Βραχνό Προφήτη", το κορυφαίο ελληνικό album για το Avopolis, το 2000, βάζει πλέον σοβαρή υποψηφιότητα, όχι μόνο για τον κορυφαίο δίσκο της χρονιάς, αλλά και για έναν εκ των κορυφαίων της δεκαετίας που διανύουμε. Ό,τι και να πει κανείς για την "Αγρύπνια" είναι λίγο. Το μόνο σίγουρο ότι ο θεσσαλός δημιουργός έχει δημιουργήσει ένα δικό του ιδίωμα, μια ιδιάζουσα και αυθεντική άποψη περί του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, αλλά ως ξεχωριστή κατηγορία -κι εδώ μας δίνει την πιο βραδυφλεγή εκδοχή της.Οι φόρμες υπόκεινται σε παρασπονδίες, τα στεγανά υπερβαίνονται, τα ηχοχρωματικά του μπολιάσματα δημιουργούν μια εποικοδομητική και απολαυστική ματιά στην εσωστρέφεια, οι μουσικοί και οι τραγουδιστές συνδιαλλέγονται ιδανικά. Ακόμα και οι επαναλήψεις έχουν τη σημασία τους. Ειδικά το "Αστρο του πρωινού" που γνωρίσαμε στην "Ανδρομέδα" έχει την τύχη να ερμηνεύεται εκπληκτικά από το Νίκο Παπάζογλου. Αλλά κι ο Σωκράτης Μάλαμας, που ερμηνεύει τέσσερα από τα δεκατρία κομμάτια του δίσκου, ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα που υπαγορεύεται από τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου.Προϊόν αδιερεύνητης για μας πολιτιστικής συνύπαρξης, της ελληνικής μουσικής, της ευρωπαϊκής, της βαλκανικής, ακόμα και της country, η Αγρύπνια βάφεται με τα πιο σκούρα χρώματα που μας έχει δώσει ποτέ. Παρόλα αυτά ατμοσφαιρικότητα των σκηνικών εικόνων, οι σκόρπιες σκέψεις και η απαράμιλλη ποιητικότητα των στίχων δεν έχουν ίχνος μιζέριας.Από την άλλη, οι αισθητικές μεταλλαγές προσαρμόζονται όλες σε ένα κοινό όραμα, σε κάποιο concept που απλά αιωρείται γενικά στο μυαλό μας, εκεί όπου οι φόβοι είναι αφορμή για θετική σκέψη και η νοσταλγία μορφή απόλαυσης. Ξετυλίγοντας μια ευρεία γκάμα μουσικών επιρροών σε κάτι που η κατάλληλη αλληλοδιαδοχή το κάνει ενιαίο, έχει ίσως και την πιο καλοσχεδιασμένη επιλογή τραγουδιών. Είναι δύσκολη η "Αγρύπνια", αλλά στο τέλος επιβραβεύει όσους την ακολούθησαν. Λίγα album σήμερα μπορούν να διαρκέσουν τόσο πολύ στο cd player μας.
