Για να παραχθεί ένα αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο αρκεί και η λιτότητα, σε καμία περίπτωση όμως αυτή δεν πρέπει να δικαιολογεί την έλλειψη ιδεών. Είναι κρίμα νέοι και ιδιαίτερα ταλαντούχοι νεαροί μουσικοί, όπως ο Δημήτρης Κανελλόπουλος να μένουν στην εγχώρια -κρατούσα- άποψη περί ποπ/ροκ. Χρειάζεται άποψη, ανοιχτές κεραίες και ψάξιμο, κάτι που οι Domenica φαίνεται ότι αποφεύγουν.Στις έντεκα συνθέσεις του Δημήτρη Κανελλόπουλου σε στίχους του ίδιου, του Νίκου Σπανού και της Μαρίας Μαρκάτου, μαζί με μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Μήτσου Παπανικολάου και του Γιώργου Φερεντίνου, δεν υπάρχει το ¨κακό" τραγούδι. Αντίθετα και συμπαθητικές συνθέσεις περιλαμβάνουν και ευαίσθητους στίχους και δυναμική. Το πρόβλημα είναι ότι δημιουργούν και εκτελούν βάσει "φόρμας". Η τετράδα κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα ενώνεται με την όχι ιδιαίτερη φωνή του Δημήτρη Κανελλόπουλου και ενίοτε με την νέα φωνή-έκπληξη, την Άδα Σεραϊδάρη, με τρόπο διεκπαιρεωτικό. Η μπάντα δεν ξεφεύγει πουθενά, δεν υπάρχουν οι συναισθηματικές, στιχουργικές, μουσικές, ενορχηστρωτικές υπερβάσεις, οι "ενοχλήσεις" που θα έδιναν χρώμα στο ξεθωριασμένο υλικό. Κι έτσι το καταδικάζουν στη θέση του "χιλιοακουσμένου" και "χιλιοειπωμένου" και προδίδουν τις αδυναμίες του.Οι Domenica δεν είναι μια υπόθεση χαμένη, αρκεί να πιστέψουν και οι ίδιοι ότι επιτελούν κάτι διαφορετικό. Σίγουρα ξέφυγαν από τη σκιά των Πυξ Λαξ, σε αντίθεση με άλλους της ευρύτερης παρέας που ακόμα τσαλαβουτούν στα νερά του ήχου τους, αλλά αυτό δεν αρκεί. Μόνο που η περίοδος στην οποία ακίνητοι, είμαστε ευχαριστημένοι με την ύπαρξή μας δεν διαρκεί για πολύ. Πουθενά.
