Έχοντας σπουδάσει από πιάνο και εθνομουσικολογία ως διεύθυνση ορχήστρας και συνθέσει (εξαιρετική) μουσική για μερικές από τις σημαντικές ταινίες (ανάμεσά τους το "Μια Αιωνιότητα Και Μια Μέρα", το "Μετέωρο Βήμα Του Πελαργού", το "Βλέμμα Του Οδυσσέα", το "Τοπίο Στην Ομίχλη" κ.α. του Θόδωρου Αγγελόπουλου), αλλά και θέματα για το θέατρο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, η Ελένη Καραϊνδρου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μουσικής του τόπου μας.Η νέα της δουλειά περιλαμβάνει τη μουσική που έγραψε για τις Τρωάδες του Ευρυπίδη που ανέβηκε (σε μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το καλοκαίρι του 2001, αλλά και σε δεκαπέντε άλλα σημεία της Ελλάδας και της Κύπρου. Το κορυφαίο αντιπολεμικό έπος αποκτά μια θαυμάσια μουσική επένδυση, εμπνευσμένη από τη βία, την αγριότητα, την εκμετάλλευση, τη σκλαβιά και τα μαρτύρια του ανθρώπου από ...τον άνθρωπο. Εδώ, η Μήλος ισοπεδώνεται ολοκληρωτικά από τους Αθηναίους, λόγω της επιθυμίας της να τηρήσει ουδέτερη στάση στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και ο Ευριπίδης αποδεικνύεται προφητικός, αφού οι Αθηναίοι ταπεινώνονται έπειτα στη Σικελική Εκστρατεία και η λαμπρή περίοδος της Αθήνας άρχιζει να φεύγει... Ένα μάθημα του 415 π.χ. που δόθηκε πολλάκις και σε διάφορες ιστορικές περιόδους, κι όμως, ακόμα και στις μέρες μας φαίνεται σαν να μην έχει διδαχθεί ποτέ. Ο εκμηδενισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η οργή που βγάζει αποτυπώνονται με τέλειο τρόπο στη μουσική της Ελένης Καραϊνδρου. Χωρίς υπερβολές (αντιθέτως, αρκετά λιτά), πλάθει λίγες, αλλά αρκετά σχηματοποιημένες εικόνες που τις απλώνει σε όλο το έργο. Σημαντική είναι και η βοήθεια του Manffred Eicher που είχε την επιμέλεια της έκδοσης, ώστε να έχει τη μορφή ολοκληρωμένου δισκογραφικού έργου. Αέρινες συνθέσεις που γράφτηκαν "ένα πρωϊνό ομίχλης", ήχοι μεσογειακοί, χωρίς πατρίδα, αλλά μόνο με την στάμπα της προσωπικότητας της δημιουργού τους, είναι τα βασικά κύτταρα των "Τρωάδων". Πολίτικη λύρα, λαούτο, ούτι, κανονάκι, σαντούρι, νέι, άρπα, κρουστά, στοιχειοθετούν ένα καταλυτικό σύνολο που αξίζει να ακούσει κανείς ως αυτόνομο, εκλεκτικό μουσικό έργο με ιδιόμορφη δομή και άποψη που παραδίνεται στην απολυταρχία του ανθρώπινου παραλογισμού. Και είναι κρίμα πραγματικά να γνωρίζει κανείς πολλά από όσα συμβαίνουν χιλιάδες μίλια μακριά και να αγνοεί το χρυσωρυχείο της μουσικής της Ελένης Καραϊνδρου, το οποίο φαίνεται ότι δεν στερεύει ποτέ. Αυτή τη φορά μάλιστα έρχεται να σπαράξει όχι μόνο τις εύθραυστες ψυχοσυνθέσεις...
