Φιλόδοξο αλλά μόνο εν μέρη επιτυχημένο το πείραμα που επιχειρεί ο εκ Θεσσαλονίκης μουσικός Γιώργος Χριστιανάκης. Το δεύτερο album του πολύ καλού αυτού συνθέτη, με έντονη δραστηριότητα και στην μουσική επένδυση κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, αποτελεί ίσως και την πιο σημαντική του προσπάθεια να περάσει τις ανησυχίες του σε ένα μεγαλύτερο αριθμητικά κοινό. Η μουσική όμως που τόσο επιτυχημένα γράφει και ερμηνεύει ο Χριστιανάκης δεν είναι ευκολοχώνευτη. Κινείται σε ένα δρομάκι τραχύ και δυσκολοδιάβατο, με πειραγμένες κιθάρες, λούπες, ορισμένες αβανγκαρντίστικες, καλώς υπάρχουσες, επιμμονές, παίζοντας με τον ηλεκτρονικό ήχο δουλεμένο μέσα από μία βρώμικη rock διάθεση και κινηματογραφική αισθητική χωρίς να ξεχνάει βέβαια και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής μουσικής κουλτούρας.Έχοντας στο πλευρό του μουσικούς που κατάλαβαν το πνεύμα του «Θυρωρού», όπως αυτό το είχε οραματιστεί ο Χριστιανάκης, το πλέγμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Οι κιθάρες του Μπάμπη Παπαδόπουλου αντηχούν στα χρονικά τοιχώματα, ενώ η άριστη δεξιοτεχνία του Φλώρου Φλωρίδη στο απόκοσμο σαξόφωνο, και του Παντελή Στόϊκου στην τρομπέτα προσφέρουν μία άλλη εξαίρετα καλλιτεχνική ταυτότητα στα μουσικά μονοπάτια που συνοδεύουν τον Χριστιανάκη. Όλα αυτά μας οδηγούν σε οκτώ πολύ καλά και πρωτοποριακά, για τα δεδομένα της ελληνικής δισκογραφίας βέβαια, ας μην παρεξηγούμαστε, ορχηστρικά κομμάτια. Όμως, η αμφισβήτηση ξεκινάει από την ανάγκη που ίσως έννιωσε, έστω και εάν δεν το συνειδητοποίησε, ο συνθέτης να δώσει μία άλλη χροιά στην δισκογραφική του δουλειά, περισσότερα αποδεκτή σε λιγότερο μουσικά εκπαιδευμένους και πεπειραμένους κύκλους, βάζοντας στο παιχνίδι και τον ποιητικό λόγο του Διονύση Καψάλη, ερμηνευμένο από τον ίδιο τον συνθέτη, αλλά και την Μελίνα Κανά, και τον Σωκράτη Μάλαμα, ενώ ο γερόλυκος Γιάννης Αγγελάκας και ο Παύλος Παυλίδης συμμετέχουν με στίχους που έγραψαν οι ίδιοι.Όσο και αν αυτές οι συμμετοχές και μόνο είναι ικανές να προσδώσουν μία πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα και εμπορικά μετρημένη επιτυχία στον Χριστιανάκη, δεν νομίζω ότι τις έχει ανάγκη, διότι δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Επηρρεάζουν αρνητικά τις μουσικές συνθέσεις του μουσικού που αναγκαστικά περνάνε στο background, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στο προσκήνιο. Ιδιαίτερα οι Αγγελάκας και Παυλίδης, όσο σεβαστοί και ιστορικότατης αξίας, ιδιαίτερα ο πρώτος, να είναι για την ελληνική σκηνή, δεν παύουν να ακούγονται δυστυχώς για άλλη μία φορά κοινότυποι και επαναλαμβανόμενοι με αποτέλεσμα να είναι και κουραστικοί, ενώ Κανά και Μάλαμας δεν αγγίζουν καμμία ευαίσθητη χορδή με τις αδιάφορες ερμηνείες τους.Με λίγα λόγια... θα μπορούσα να έχω μία instrumental version του album παρακαλώ;
