Πάντα είχα να πω ένα καλό λόγο για τον μουσικό Γιώργο Δημητριάδη, όποτε μου ζητούσαν την άποψή μου για την κατάσταση που επικρατεί στην ταλαίπωρη ελληνόφωνη pop/rock σκηνή, με την οποία γενικότερα η σχέση μου είναι αν μη τι άλλο όχι και η καλύτερη δυνατή. Τουλάχιστον ο Δημητριάδης καταφέρνει σε κάθε του δουλειά να ξεφεύγει από την απίστευτη μιζέρια, γκρίνια και δήθεν επαναστατικότητα που μαραζώνει την σκηνή. Και φυσικά δεν μπορούμε να μην του βγάλουμε το καπέλο μόνο και μόνο για το γεγονός ότι μας πρόσφερε σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή, ένα από τα καλύτερα, κατά την αποψή μου, ελληνόφωνα κιθαριστικά pop τραγούδια. Ξέρετε πολύ καλά ποιο εννοώ αφού το σιγοτραγουδάτε όποτε τυγχάνει να το ακούτε, «σα να μη πέρασε μια μέρα» από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε. Τέλη 2001 και χωρίς πλέον τους Μικρούς του Ήρωες, ο Γιώργος Δημητριάδης επιστρέφει με ένα album που, χωρίς να μου δίνει εμένα τον απλό ακροατή το δικαίωμα να του προσάψω κάτι το αρνητικό που θα μου χαλάσει την σεβαστή εικόνα που έχει δημιουργήσει τόσα χρόνια αυτή η παλιά καραβάνα της ελληνικής δισκογραφίας, μου προκαλεί μια σχετική αμηχανία.Δεν είναι ότι οι δώδεκα καινούργιες συνθέσεις και η μία σχετικά άνιση διασκευή στο “Αν θυμηθείς το ονειρό μου” των Θεοδωράκη-Γκάτσου, είναι κακές. Το αντίθετο μάλιστα. Φαίνονται να βγαίνουν αβιάστα, έχοντας ως πυξίδα την ευγενική φωνή του Δημητριάδη και πορεία προς μια pop μουσική με rock υπόβαθρο, και μια κλίση προς την μελωδική μπαλάντα, ειλικρινής και αυθόρμητη, μέσα στα πλαίσια της επαγγελματικής δισκογραφίας βέβαια.Όμως δυστυχώς, το σύνολο του album κυλάει χωρίς εκπλήξεις, χωρίς κάποιο σημείο, όχι που να εντυπωσιάζει, απλά να κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή. Το δάχτυλο δεν πλησιάζει ποτέ στο repeat και ούτε το μικρό δισκάκι μας προκαλεί να το επανατοποθετήσουμε στο απαιτητικό cd player.Δεν έκανε κάποιο λάθος ο Δημητριάδης. Απλά, αυτή τη φορά, η πανάγαθη Έμπνευση δεν τον επισκέφθηκε στον ύπνο του. Ίσως στην επόμενη δισκογραφική του δουλειά, με το καλό να έρθει, δεν θα ενοχλήσει κανέναν είμαι σίγουρος, να φανεί πιο τυχερός.
