"Όλα θα τα διαγράψω" είναι ο τίτλος της πιο πρωτότυπης ελληνικής κυκλοφορίας για τη χρονιά που διανύουμε. Διαγράφει στεγανά, "διαγράφει" νέα πορεία. Δίνει πνοή και αέρα το πείραμα. Κι ας μην είναι πάντα αισθητικά επιτυχημένη. Είναι σε όλη της τη διάρκεια μια ευφάνταστη, εκκεντρική μουσική σύγκλιση με αποκλειστικό παραλήπτη το ανοιχτό αυτί. Όπως όλες οι δουλειές που φτιάχτηκαν με μεράκι, ταλέντο και φαντασία, από κοινωνούς της μουσικής του παρελθόντος και του παρόντος, που ήθελαν να γίνουν και του ...μέλλοντος.Τρεις είναι οι βασικοί συντελεστές:Πρώτον, ο ειλικρινής, συνεπής σ' αυτό που πρεσβεύει, καθαρόαιμος, βαρύς, αλλά αληθινός λαϊκός τραγουδιστής Γιώργος Μαργαρίτης. Με όλα τα χαρακτηριστικά του "πονεμένου", τα στερεότυπα που ακολουθεί όχι επιτηδευμένα, αλλά επειδή οι συνθήκες του έχουν δώσει αυτή τη διέξοδο. Γι' αυτό και η απλότητα και ο πόνος που εκφράζει σκιαγραφούνται πάνω σε κάθε αυλάκι στο οποίο καταχωρείται η φωνή του.Δεύτερον, ο γνωστός, πολυτάλαντος Θοδωρής Μανίκας, που αγαπά εξίσου το αυθεντικό ελληνικό τραγούδι με τη δυτική pop/rock/electronica κοινότητα και είχε εδώ τον έλεγχο στην (καταπληκτική από πλευράς ιδεών) παραγωγή. Και για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, είχε και το πιο δύσκολο έργο, αυτό της συρραφής του μπουζουκιού με τον δυστικό ροκ κόσμο, τόσο ώστε να ηχεί ως παρανοϊκό έργο (ή τουλάχιστον εξαιρετικά ενδιαφέρον πείραμα) και όχι ως κιτς συνέρευση. Η γραμμή άλλωστε είναι λεπτή και οι ισορροπίες (όσο αντιφατική κι αν μοιάζει αυτή η λέξη σε ένα τέτοιο άλμπουμ) κρατήθηκαν.Τρίτον, το group που συνοδεύει άξια ένα τέτοιο project, οι 667, αποτελείται από άριστους μουσικούς: Τους σολίστ του μπουζουκιού Δημήτρη Βύζα, Δημήτρη Χιονά, αλλά και από τους Πέτρο Σκούταρη, Άρη Αυγερινό, Κλέωνα Αντωνίου, Τσίκο και φυσικά τον ίδιο τον Θοδωρή Μανίκα. Μαζί ερεθίζουν το αυτί με το να μπερδεύουν το μπουζούκι, το λαούτο, το μπαγλαμά, το τζουρά με τις ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά και πιο world/ethnic τεχνοτροπίες και όργανα. Αφρικανικά κρουστά και μαράκας, για παράδειγμα. Με προϊστάμενη μια λαϊκή φωνή που τραγουδάει λαϊκά τραγούδια, αλλά φτιαγμένα κάπως αλλιώς. Όπως δεν τα έχουμε ακούσει ποτέ.Κομμάτια όπως οι "Δρόμοι του Πουθενά", σε μουσική και στίχους Χρήστου Δέτσικα, το "Μεθυσμένα Δειλινά" σε μουσική Τάσου Μαργέτη και στίχους Γιώργου Μίτσιγκα, το ομότιτλο του δίσκου, το "Μην Αμφιβάλλεις", μια dub διασκευή του "Πού θα πας χαρά μου" σε μουσική Στράτου Βαλλιάνου και στίχους των Κεφαλόπουλου και Χαραλαμπίδη, μια επίσης καταπληκτική afro διασκευή του "Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι" του Τάκη Σούκα, είναι σημεία αναφοράς για το σημερινό ελληνικό τραγούδι. Κι αν σε κάποιες στιγμές το πείραμα σκαλώνει είναι γιατί οι συντελεστές του ήξεραν από την αρχή ότι σε όλα τα δύσκολα υπάρχει νίκη και ήττα. Ακόμα και η ήττα είναι γλυκιά κι ενδιαφέρουσα. Προνόμιο λίγων.Οι Camper Van Beethoven φλερτάρουν με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Το σκληρό ροκ με το μπουζούκι. Το δημοτικό με τη reggae. Ο Γιώργος Μαργαρίτης με τον Θοδωρή Μανίκα. Το λαικό τραγούδι ξορκίζει τους προσωπικούς του δαίμονες και κάνει μια ιλιγγιώδη μα προσεκτική βουτιά στη νεύρωση του δυτικού ροκ κόσμου. Με σεβασμό και σχιζοφρένεια.
