Από τη Θεσσαλονίκη μας έρχονται οι Παλαιολόγοι και μας παραδίδουν 13 τραγούδια, βγαλμένα λές από τη δεκαετία του 60 ή και ακόμα πιο πίσω, σε ένα ύφος "αυθεντικού" λαϊκού και ρεμπέτικου. Ο Παντελής Χατζηκυριάκος και ο Δημήτρης Εσμερίδης, μαζί με άλλους μουσικούς (Κώστας Βόμβολος, Κυριάκος Γκουβέντας, Δημήτρης Γουμπερίτσης, Δημήτρης Μυστακίδης), αλλά και το Νίκο Παπάζογλου στην παραγωγή (τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν στο studio "Αγροτικόν" του τελευταίου), μοιάζουν να έχουν κλειστεί σε άλλες δεκαετίες, αναπαράγουν εικόνες, καταστάσεις από αυτές και όλο το ηχητικό και ηθικό ζουμί του δίσκου δείχνει να αντλεί τα συστατικά του από την αγάπη για το παλαιομοδίτικο, το "γνήσιο". Η λιτότητα, η de facto σύλληψη και αίσθηση του λαϊκού τραγουδιού με τα γνωστά παραδοσιακά όργανα, συν κάποια λαϊκο-μπαλλαντιέρικα διαλείμματα, όλα υπό το πρίσμα μιας home made και κεφάτης παραγωγής που ελάχιστα κοινά έχει με ότι κυκλοφορεί σήμερα, είναι οι βάσεις του "Χασομέρη". Πράγμα που δεν απαραίτητα καλό ή κακό, μιας και η μουσική η ίδια έχει τη δύναμη από μόνη της να απογειώνει ή να ρίχνει τον ακροατή. Κι εδώ, πέρα από το παρεϊστικο κλίμα και κάποιους στίχους που μας υπενθυμίζουν την αξία της απλότητας και της ειλικρίνειας στη σκέψη και στην δράση, το συνθετικό χαρτί μοιάζει υπέρ του δέοντος τυποποιημένο και χιλιοακουσμένο. Όχι όμως ότι δεν θα τους ακούγαμε ευχάριστα στο κατάλληλο κλίμα, με παρεούλα, κρασάκι κτλ., κάτι όμως που δεν συνιστά απαράιτητα καλλιτεχνική δημιουργία. Μην μας ρωτάτε όμως αν κι εκείνοι το επεδίωξαν. Το κέφι τους έκαναν, και ούτε που έχουν την ανάγκη να μας ρωτήσουν...
