Ο λυρισμός, η μελαγχολία, οι ταξιδιάρικες μελωδικές γραμμές και ο ρομαντισμός που αναδύεται από το στίχο τους, είτε ερωτικός, είτε κοινωνικός είναι αυτός, είναι μερικά από τα πιο συμπαθή χαρακτηριστικά του δεύτερου δίσκου του group που, αν δεν μας ξάφνιασε με το ντεμπούτο του, σίγουρα αποτέλεσε μια μπάντα με λόγο ύπαρξης στον ελληνικό κυκεώνα. Οι Στάθης Δρογώσης (φωνή, πιάνο, πλήκτρα), Δημήτρης Τζιμέας (ηλεκτρική κιθάρα), Ντομένικο Μπονάσσι (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα), Κώστας Γιαννίρης (μπάσο, μελόντικα, φωνή), Δημήτρης Κουζής (βιολί, φωνή) και Θοδωρής Παπαστάθης (τύμπανα), μοιάζουν να κατέχουν την τέχνη της μινιμαλιστικής απόδοσης -που δεν χάνει σε ουσία- ηλεκτρολυρικών ή ακόμα και folk καταθέσεων. Εκεί που χάνουν είναι στην κατάθεση ενός προσωπικού στίγματος. Η παρουσία του Μανώλη Φάμελλου είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη, και μπορεί στην παραγωγή να "ζωγραφίζει", αλλά οι ταξιδιάρικες συνθέσεις του group μοιάζουν πολλές φορές προσκολλημένες στην επιρροή τους (μυρωδιά Φάμελλου αναδύεται από παντού). Όλα εδώ λειτουργούν στην εντέλεια, οι ίδιοι είναι πολύ καλοί μουσικοί, μερικές από τις συνθέσεις ξεχωρίζουν και ακούγονται ευχάριστα (οι μεγάλες εκπλήξεις λείπουν), αλλά θα περιμένουμε και από τους ίδιους να δικαιολογήσουν την ξεχωριστή θέση τους στην οποία αναφερθήκαμε πριν. Σημειώστε πάντως, ότι στον τομέα της, πρόκειται για μία από τις πιο αξιοπρεπείς και προσεγμένες κυκλοφορίες της χρονιάς, με υποδειγματική παραγωγή του Φάμελλου. Οι απαιτήσεις μας όμως από τους ίδιους είναι υψηλές -μας δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να μας δώσουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στο μέλλον.
