"Με την πλάτη στον τοίχο" (ο τίτλος του προηγούμενου album του) δεν μας έδωσε ούτε κάτι το νέο, ούτε το αξιοσημείωτο, και στο μεταίχμιο για το νέο υλικό μας υποδέχεται με μια μεταγραφή στη Nitro Music, τη δημιουργία του προσωπικού του label, Fresco, αλλά και ένα δίσκο - ζωντανή ηχογράφηση από τη συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας. Διπλό το cd, με στιγμές από όλο το φάσμα της καριέρας του και όλα τα πρόσωπα του: Από το λαϊκίστικο, γηπεδικό ροκ ως τις πιο ευαίσθητες στιγμές του και τα ελάχιστα μανιφέστα που δεν εμπλέκονται στην κατηγορία του κλισαρισμένου σουξέ. Σε τι διαφέρει λοιπόν αυτή η ζωντανή ηχογράφηση; Το κυριότερο σημείο, όπως προδίδει άλλωστε και ο τίτλος του album, είναι η συνοδεία από δύο ορχήστρες, αυτή της ΕΡΤ, αλλά και η ορχήστρα σύγχρονης μουσικής. Μαζί του, ο Γιωργος Νταλαρας, ο Λαυρεντης Μαχαιριτσας, ο Κωστας Μακεδονας, ακόμα και ο Λακης Λαζοπουλος που δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα και ενίοτε μια επιθεωρησιακή χροιά στο συγκεντρωμένο υλικό. Κυρίαρχο, βέβαια, είναι το κλασικό στοιχείο που η (παραφορτωμένη) ενορχήστρωση προσδίδει. Η ακρόαση κάθε κομματιού υπό το νέο πρίσμα είναι μία ιδέα και γίνεται σαφώς με ενδιαφέρον. Εκείνο όμως που δεν επιτυγχάνει είναι (εμάς προσωπικά) να μας ωθήσει στο να ξαναπατήσουμε το play στο cd player μας. Γιατί το ενδιαφέρον εξαντλείται στην διαφορετικότητα και όχι στο αισθητικό αποτέλεσμα. Είτε λιγότερο, είτε περισσότερο το overload των οργάνων αφαιρεί από την αισθαντικότητα και το λυρισμό και ξεζουμίζει τις μελωδίες από την ουσία τους -αυτή που τις έκανε αγαπητές. Οι φίλοι της μουσικής του θα το βρουν αρχικά ενδιαφέρον συμπλήρωμα στην δισκογραφική του αλυσίδα, μέχρι να ανακαλύψουν και οι ίδιοι ότι τα περισσότερα κομμάτια (ιδιαίτερα τα πιο λυρικά) ασφυκτιούν υπό τον κλοιό της ορχήστρας. Για τους υπόλοιπους, ούτε λόγος...
