Πριν οκτώ χρόνια δημιουργήθηκαν οι επταμελείς, πλέον, Occasional Dream, αλλά μόλις τώρα κατόρθωσαν να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Προηγήθηκαν πολλές live εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και κυρίως μια τιμητική για τους ίδιους συμμετοχή στη Bienale νέων καλλιτεχνών το 1999 στη Ρώμη (τα είχαμε πει και τότε). Ας αρχίσουμε με το ηχητικό τους στίγμα, παρά την αμηχανία που αναδύει το "Περιστασιακό Όνειρο", σχετικά με αυτό. Ουσιαστικά είναι έκδηλη η πρόθεσή τους να παίξουν με τους ήχους, με τα είδη και τη διάθεση, να διασταυρώσουν ανατολίτικους ρυθμούς και την αγάπη τους για τη jazz και τα άφθονα δυτικά ακούσματά τους. Όχι ότι φέρνουν κάποια ιδιαίτερη τομή, αλλά και μόνο αυτό το ψάξιμο, όταν στο τέλος μας δίνει ένα αποτέλεσμα σφικτοδεμένο, αρκούντως ονειρικό και γαλήνιο, αρκεί για να τους εντάξουμε στα ντεμπούτο που αξίζουν της προσοχής μας. Στο Περιστασιακό Όνειρο θα βρείτε και ελληνικούς, και αγγλικούς στίχους, αλλά και τέσσερα ορχηστρικά. Και οι δύο φωνές που χρησιμοποιούνται εδώ στέκονται στο ύψος των τραγουδιών. Ο Βασίλης Τζαβάρας αποδίδει με εκφραστικότητα όσα του ανατίθονται, ενώ ο Χρήστος Θηβαίος -αγαπημένη φωνή- που τραγουδά στο "Αν ακούς" και στα "Αναμμένα τσιγάρα" και ερμηνεύει μαζί με τον Βασίλη Τζαβάρα τον "Ερωτομαγεμένο" είναι χωρίς υπερβολή το κερασάκι στην τούρτα.Οι Occasional Dream μπορεί να μην τα καταφέρνουν πάντα στο βαθμό που ίσως θα ήθελαν, μπορεί να χάνονται και οι ίδιοι και να μένουν αναποφάσιστοι ως προς το που θα πάνε, αλλά στέκουν πάντα με καμάρι για τις επιλογές τους: Για το μπλέξιμο του τσέλου, του φλάουτου, με την κιθάρα, το νέι και το ούτι. Για το έντεχνο άκουσμα με ένα άλλοτε jazz, άλλοτε ανατολίτικο πρίσμα -όταν βέβαια δεν επαναπαύεται μόνο στο στυλ, κάτι που γίνεται δυστυχώς και εδώ.
