'Eπέστρεψε ο Βασίλης στο παλιό του ύφος', θα αναφωνήσουν όλο χαρά οι εναπομείναντες fans... Αν αυτό αρκεί, ο στόχος επετεύχθη... Αν αρκεί να ακούμε τη φωνή του Βασίλη, τότε δεν έχουμε και πολλά να πάρουμε από μία κριτική/γνώμη. Αν όχι, ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα... Που δεν είναι τίποτα άλλο από μια γενικότερη αμηχανία που στέκεται πάνω από τη νέα κυκλοφορία του.Αμηχανία για τον ίδιο, τους συνεργάτες του και τον ακροατή. Ο Βασίλης Γιαννόπουλος γράφει όμορφους στίχους. Ο Χριστόφορος Κροκίδης, όμως, συνθέτει και ενορχηστρώνει 13 τραγούδια που δεν σου αφήνουν καμία γεύση, πέραν από αυτή της παρακμής. Μια ευαισθησία βεβιασμένη, μια ηλεκτρική φόρτιση επιτηδευμένη, μια ερμηνεία από καιρού μπλεγμένη στην ίδια μανιέρα. Νιώθει κανείς, ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που ο ίδιος έβλεπε το τραγούδι κάπως αλλιώς, λιγότερο διεκπεραιωτικά. Έκδηλο στα τραγούδια που επιλέγει, στις ερμηνείες του και το πάθος με το οποίο τις ποτίζει (και δεν εννοούμε τη 'δήθεν' φόρτιση που βγάζει). Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ακόμα και αν δεν παραδεχόσουν την εξίσωση Βασίλης Παπακωνσταντίνου = ελληνικό ροκ, δεν μπορούσες να διανοηθείς να τον πεις 'δήθεν'... Το συναίσθημα ήταν αυθεντικό, και επιπλέον, η μουσική δεν είχε αυτή την απόσταση από αυτή της εποχής του. Έβγαζε μια φρεσκάδα και μια ζωντάνια τις οποίες δεν μπορούσες να εξηγήσεις...Αλλά ας γυρίσουμε στο παρόν... Η μουσική του Κροκίδη εμπνέεται από περασμένες δεκαετίες και κλασικές ροκ φόρμες, από καλλιτέχνες όπως τον Eric Clapton και τον Mark Knofler, περιδιαβαίνει τις γνωστές ατμοσφαιρικές μπαλλάντες, περιεργάζεται μια φτηνή εκδοχή του reggae, και εμπλουτίζεται λαϊκότροπες και έντεχνες πινελιές (για το ελληνικό της άλλοθι). Βάλτε και λίγο από Θάνο Μικρούτσικο, λίγο από Πυξ Λαξ (από αυτή του 'Τούρκος στο Παρίσι' που γράφει σε κάθε δίσκο του ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας) και ηλεκτρικές και φωνητικές κορώνες και έχετε μια ιδέα.Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι από μόνος του ένα ξεχωριστό κομμάτι της ελληνικής μουσικής. Σε αντίθεση όμως με άλλους συνοδοιπόρους (της γενιάς του δηλαδή) επέλεξε να μην εξελιχθεί, τεμπελιάζοντας σε μια μανιέρα που όσο και να λειτουργούσε θετικά στην αρχή, πλέον δεν έχει κάτι να δώσει (για να μην πούμε ότι αγγίζει τα όρια του cult). Σίγουρα σ' αυτή τη διαδρομή υπάρχει και αρκετός κόσμος που τον ακολούθησε πιστά, τεμπελιάζοντας μαζί του. Και σίγουρα, αυτή η μάζα που επιδοκιμάζει -χωρίς ποτέ να απαιτεί- είναι ευχή και κατάρα για οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Η μουσική λοιπόν, κατά μία έννοια, είναι πλέον για τον Βασίλη μια 'Χαμένη Αγάπη'...
