Με την όγδοη προσωπική δουλειά του επιστρέφει ο Σωκράτης Μάλαμας, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, πέρα από τις κάπως πιο φορτισμένες, ροκίζουσες στιγμές που παίρνουν μεγαλύτερο μερίδιο δίπλα στο λαϊκό στοιχείο και το λυρισμό ή τον συγκρατημένο ηλεκτρισμό της μπαλλάντας στον οποίο τον έχουμε συνηθίσει. Να σημειώσουμε καταρχήν ότι στις ερμηνείες των τραγουδιών έχουμε δύο συμμετοχές, της Μελίνας Κανά και του Μανώλη Λιδάκη που φροντίζουν για το λαϊκό χρώμα των ακουσμάτων, αφήνοντας στο Σωκράτη την πιο "rock" πλευρά, από πλευράς απόδοσης -μια, καθώς φαίνεται, συνειδητή επιλογή. Παρών επίσης (μεταξύ άλλων) και ο αγαπημένος μας Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου "Χαμένο ρούχο", με πραγματικά υπέροχους στίχους.Θα έλεγε κανείς ότι ο Μάλαμας κινείται σε μονοπάτια που έχει ήδη ανοίξει ή απλώς διαβεί: Υφολογικά δόκιμα και δοκιμασμένα τα τραγούδια του "Ο Φύλακας κι ο Βασιλιάς", αποστασιοποιημένα από το άγχος να αποδείξουν κάτι, αλλά και απαλλαγμένα από κάθε προσπάθεια να εξερευνήσουν νέους δρόμους στους οποίους το "αφεντικό" δεν τους έχει οδηγήσει. Μουσικά λοιπόν, η ηλεκτρική μπαλλάντα, το λαϊκό τραγούδι και οι ροκ φορτίσεις (που επικρατούν, βέβαια) συνυπάρχουν, χωρίς να πολυμπλέκονται μεταξύ τους (μόνο ο Σωκράτης και ο ενορχηστρωτής του, Άκης Κατσουπάκης, τραβούν το λούκι φροντίζοντας για τους ρόλους πάνω από μιαμισης ντουζίνας οργάνων), σε ένα υψηλό αισθητικό επίπεδο, με ένα αυθόρμητο, άμεσο μελωδισμό, και την ιδιάζουσα ερμηνεία του Σωκράτη Μάλαμα που σε αγγίζει, ακόμα κι όταν χάνεται στιχουργικά σε αδιευκρίνιστες υπαρξιακές ανησυχίες. Ίσως αυτό είναι και ένα από τα προβλήματα, όχι μόνο του Ο Φύλακας κι ο Βασιλιάς, αλλά και ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού τραγουδιού: Τα λεκτικά ευρήματα και η διαμόρφωση του επιθυμητού στιχουργικού κλίματος δεν αποφεύγουν (κάποιες φορές) τις γενικολογίες και τις αοριστολογίες. Όταν όμως εκπέμπουν την προσωπική οπτική για την καθημερινότητά (μας) και είτε την μεταφράζουν σε παραμύθι, είτε την ξερνούν ωμή, την κάνουν γνήσιο και ενδιαφέρον ελληνικό τραγούδι.
