Ο τρόπος που ξεκινούν οι Άνιμα δισκογραφικά θυμίζει σε πολλά τα συνοικιακά γκρουπάκια της γειτονιάς μας με τα οποία όλοι λίγο πολύ ερχόμαστε σε επαφή. Και δεν εννοώ το παίξιμο και την εμπειρία, γιατί η Ναυπλιώτικη παρέα των Δημήτρη Τσακάλη (κιθάρες), Αργυρώς Δελλοπούλου (πλήκτρα), Ανδριανού Νόνη (κιθάρες), Νίκου Τσιπόκα (φωνητικά, στίχοι), Θάνου Χατζηιωάννου (μπάσο), Κώστα Ψειρογιάννη (drums), -παρά το πρωτόλειο του ήχου της- σίγουρα δεν δίνει τέτοια εντύπωση, αλλά τη φιλοσοφία. Νεότευκτα, αρχίζουν από διασκευές κλασικών 70s ροκ κολοσσών, καθώς και των Σιδηρόπουλου, Τρύπες και στη συνέχεια περνούν στη δική τους άποψη που κινείται σχεδόν πάντα στις ακραιφνείς ροκάδικες φόρμες των απωθημένων τους. Παίζοντας και τραγουδώντας σαν την παρέα του Αγγελάκα, όμως, δεν έχεις και πολλά περιθώρια για να ακουστείς κάτι διαφορετικό από ένα κακό αντίγραφο. Ακόμα και στιχουργικά η στηλίτευση της καταπιεστικής κοινωνίας, του ψέματος, της δομής των σύγχρονων των σχέσεων, γίνεται υπό το πρίσμα μιας γενικολογίας που σε φέρνει στο γνωστό αδιέξοδο: Όλα είναι σκατά, και αυτά που περιγράφω και (ως επί τω πλείστον) αυτά που δεν περιγράφω. Όμως ο ουσιαστικός λόγος δεν αρθρώνεται με αοριστολογίες, οι συνθέσεις δεν ξεπατηκώνονται από τον μουσικό τσελεμεντέ και -αν μη τι άλλο- ο ψυχαναγκαστικά δεμένος στη μετα-punk εποχή ήχος τους μοιάζει αφόρητα κορεσμένος. Κρίμα που η παραγωγή υπογράφεται από τον -πολύ αξιόλογο- Άρη Χρήστου.
