Δύο και κάτι χρόνια μετά το οριακό για την καριέρα του "Σα να μην πέρασε μια μέρα", ο Γιώργος Δημητριάδης επιστρέφει με ένα εξίσου σημαντικό, για την ελληνική pop, δίσκο. Εκεί που οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται ως pop οτιδήποτε φτηνό, κοινότοπο και ανεπιτήδευτο, ο Γιώργος Δημητριάδης μοιάζει να γνωρίζει -λόγω βιωμάτων- τι σημαίνει σφαιρική και δημιουργική θεώρησή της, ξεκινώντας από τους Beatles και περνώντας στον επίσης αγαπημένο του Costello, προσδίδοντας ελληνική υπόσταση στις δομικές κι εκφραστικές πτυχές τους. Βεβαίως, δεν ανακαλύπτει ούτε τον τροχό, ούτε και τον εαυτό του και θα έλεγε κανείς ότι αυτή τη φορά είναι οι διορθώσεις και η τελειοποίηση ενός πολύ καλού προηγούμενου album που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά. Ίσως και οι απίστευτα ισορροπημένες αναλογίες των αυξημένων rock στοιχείων, της ξεγνοιασιάς και της φωτεινότητας που χαρακτηρίζει την ακομπλεξάριστη pop, του λυρισμού αλλά και μιας φωνής που χτυπά ρομαντικές χορδές, όσο ο δημιουργικός ρυθμός κυλά σε προκαθορισμένες φόρμες. Τα είπαμε όμως. Δεν είναι η φαντασία εκείνη που σηκώνει το "Ξύπνα! Φτάσαμε" στα ίδια -αν όχι ψηλότερα- επίπεδα με το Σα να μην πέρασε μια μέρα. Είναι οι βελτιώσεις πάνω στην ξεχωριστή -μα απλή- γοητεία του αρώματος της μέχρι τώρα δουλειάς του -διευρυνσεις σε πλάτος και όχι σε ύψος αυτού που θα έπρεπε λογικά να ονομάζουμε pop και να χαιρόμαστε για την ύπαρξή του. Το μόνο πρόβλημα είναι η συνθετική ανισότητα που χαρακτηρίζει -όπως πάντα- τις δουλειές του (δυστυχώς κι εδώ σε μεγάλο βαθμό), όμως αν μιλούμε για ανισότητα στην περίπτωση του Δημητριάδη, τι θα έπρεπε να πούμε για άλλους "συνοδοιπόρους" που ξεκινούν με σημαία ένα ή δύο καλά κομμάτια; Ακούστε λοιπόν το ομότιτλο, την 1η μέρα του αιώνα, το Μαγικό Χαλί (με τον Μανώλη Φάμελλο στα φωνητικά), το Ποια Καρδιά (καλή διασκευή στο Pump It Up του Elvis Costello), την Άδεια Μέρα, το Μόνο Ψέμα και αποζημιωθείτε με έναν από τους αξιοπρεπέστερους δίσκους του 2000.
