Κι ενώ το υλικό του επερχόμενου (μάλλον διπλού) album του Γιώργου Νταλάρα έχει φτάσει -αισίως- τα 60 τραγούδια, το cd single που κυκλοφόρησε πρόσφατα, απλά εξυπηρετεί τις νέες για την ελληνική αγορά συνήθειες (που μάλλον είναι διαφορετικές σε επιδιώξεις από τις διεθνείς κυκλοφορίες σε single) - δηλαδή ένα καλό "δοκιμαστικό" πριν την ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Για να ακριβολογούμε, το cd single στην Ελλάδα εξυπηρετεί δύο κυρίως ανάγκες. Η πρώτη είναι αυτή της αναμονής (στο εμπορικό pop-λαϊκό τραγούδι για να διατηρηθεί το κασέ της πίστας ακμαίο στο "μεταίχμιο" και στο λιγοτερο φτηνό τραγούδι λόγω της πολύμηνης δουλειάς που πολλές φορές χρειάζεται για να δουλευτούν όλα τα κομμάτια) και η δεύτερη είναι αυτή της δοκιμής σε περιπτώσεις που ο καλλιτέχνης απλά διστάζει να πάρει το ρίσκο ενός συγκεκριμένου ηχητικού δρόμου. Όπως είπα και πριν, η κυκλοφορία του Γιώργου Νταλάρα μοιάζει να καλύπτει τη δεύτερη ανάγκη. Κινείται σε 4 διαφορετικά μονοπάτια που έχει βαδίσει ή/και σκοπεύει να βαδίσει, χωρίς να υπερασπίζεται ουσιαστικά τίποτα και έτσι παίρνει μια καλή ιδέα για την επιλογή του υλικού για το δίσκο που ετοιμάζει. Στο ομώνυμο και κορυφαίο κομμάτι του single, για παράδειγμα, αναζητεί τη θέση του σε πιο δυτικές φόρμες και σαφή ρυθμικά μοτίβα με ανατολίτικες μυρωδιές, στο "Σε ξένο όνειρο" μοιάζει να ερμηνεύει ξανά τα "Βεγγαλικά σου μάτια", όλως τυχαίως με τον ίδιο δημιουργό (τον Στάμο Σέμση), στο "Πάρις" ο Μαχαιρίτσας απλά διογκώνει τις ικανότητες των Πυξ Λαξ (εντάξει, ο Τούρκος ήταν ένα καλό τραγούδι, αλλά όσες απόπειρες έχει κάνει ο Λαυρέντης από τότε να το ξαναγράψει έχουν πέσει -από πλευράς ενδιαφέροντος- στο κενό) και στη "Νυχτα στο Ελληνικό" των Μιχάλη Χριστοδουλίδη και Μιχάλη Γκανά παίρνουμε και μια μυρωδιά μπαλλάντας με ένταση που βγάζει τόσο ο στίχος, όσο και η ενορχήστρωση. Τι έχουμε, δηλαδή, σε τελική ανάλυση; Εκτός από τα στοιχεία του ομώνυμου, και ψιλο-ρίσκο για τα standard του καλλιτέχνη, δρόμους που έχει διαβεί ξανά με επιτυχία, αλλά πάνω απ'όλα συνθέσεις απλά καλές και σίγουρα όχι αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα καλλιτέχνη του μεγέθους του Γιώργου Νταλάρα. Στο τέλος, αυτό που μένει είναι μια ανάμεικτη εικόνα. Τραγούδια απλά καλά, κάποιες σκόρπιες ιδέες έτσι ώστε να δούμε αν θα πιάσει ένα πιθανό ξεχείλωμά τους και μια αμηχανία του καλλιτέχνη ως προς το ποιος θέλει να είναι ο ρόλος του στην ελληνική δισκογραφία. Γιατί πέρα από τους τίτλους των εφημερίδων και των καναλιών και τις εκδηλώσεις, πέρα από την τεράστια ιστορία που κουβαλάει κάποιος, πρέπει να φροντίζει ο ίδιος για την προστασία της με κάτι αντάξιά της. Θα αναμένουμε με ενδιαφέρον την ολοκληρωμένη δουλειά για να δούμε που τελικά κατέληξε. Στα κεκτημένα ή στη προσφορά εκ νέου, τουλάχιστον ως πρόθεση. Ως αποτέλεσμα θα το κρίνουν και πάλι οι ακροατές του. Εμείς να ευχηθούμε, όποιο δρόμο και αν ακολουθήσει (ακόμα και τον ...ενδιάμεσο) να μην είναι διεκπεραιωτικός. Γιατί δεν θα του αρμόζει.
