Σε ασφαλή χέρια εμπιστεύτηκε τις έτσι κι αλλιώς λιγότερο περιπετειώδεις και λιγότερο ακραίες μορφολογικώς συνθέσεις της η Λένα Πλάτωνος. Το κοντράλτο της Μαρίας Φαραντούρη, σε συνδυασμό με τις ευαίσθητες αποχρώσεις του έργου στις οποίες ανταποκρίνεται, αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ένα προϊόν δουλειάς δύο χρόνων που γράφτηκε και με τη βοήθεια των στιχουργημάτων του Θόδωρου Ποάλα. Βέβαια δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι τα κομμάτια της διαθέτουν τις ίδιες καλά κρυμμένες εσωτερικές πλοκές και την πολυειδία μουσικών εκφράσεων παρελθόντων δημιουργημάτων της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερούν. Απεναντίας, ο συνδυασμός ομοιομορφίας και λιτότητας, απλότητας και σαφής διάκρισης του αισθητικού πλαισίου λειτουργεί μόνο θετικά στην ψυχοσύνθεση των δημιουργών και μεταφέρεται κατόπιν και στον ακροατή. Οι μελωδικοί λαϊκοί δρόμοι λειτουργούν ως το χαλί απλώς για να πατήσουν πάνω του απλά αλλά όμορφα κομμάτια, που μπορεί και να μην εντυπωσιάζουν, αλλά βρίσκονται (όλα, στο σύνολό τους) σε υψηλή στάθμη. Αν και λιτά μοιάζουν καλοδουλεμένα. Αν και δουλεμένα δε χάνουν τον αφθορμητισμό, την ευαισθησία και την τρυφερότητα τους. Από κάθε άποψη μια ευτυχής συνεύρεση
