Δέκα χρόνια συμπληρώνουν οι Make Believe στην ελληνική rock σκηνή, μέσα στα οποία μας έχουν φιλοδωρήσει με τρεις μόνο, "μικρές" κυκλοφορίες (τα EP "Playground" και "Blue One" και το πρώτο επτάιντσο Leave Me Alone), αλλά κανένα ολοκληρωμένο album. Το "Wide" είναι λοιπόν το πρώτο, και μια μεγάλη γεύση είχαμε πάρει στο rockwave festival, στην παρουσιαση του από την τετράδα των Ιωαννίδη (η μαγική θηλυκή φωνή), Καζουρη (κιθάρα), Αποστόλου (drums) και Βελή (μπάσο). Τα σχόλια και οι εντυπώσεις μου δεν διαφέρουν και ιδιαίτερα από τότε. Ενα εκ των κορυφαίων rock groups της εποχής μας, μοιάζει παγιδευμένο στις επιταγές της συντηρητικής πλέον μερίδας του εναλλακτικού ακροατηρίου, όπου η επιβεβαίωση της φόρμας αρκεί και περισσεύει. Κι όμως, οι κιθαριστικές εμβολές, η συμπαγή ρυθμική κίνηση, η τρυφερότητα που ανέδυαν οι κιθάρες και ακόμα περισσότερο η φωνή της Φλώρας Ιωαννίδη, κάποτε δεν ήταν προϊόν φαντασίας και πομπός (και δέκτης ταυτόχρονα) φρεσκάδας. Κάποτε. Στο εναλλακτικό ροκ των αρχών των 90s. Θα μου πείτε, εδώ η πλειοψηφία της έρημης ελληνικής ροκ σκηνής λαχάνιασε για να φτάσει στο grunge (Φόβοι του Πρίγκηπα), το new wave (άπειρα παραδείγματα) και τη βρετανική σκηνή του τέλους των 80s, αυτό σε πείραξε; Για την περίπτωση των Make Believe, θα πω ότι ήταν ακριβώς αυτό, διότι οι ίδιοι συμπόρευσαν με την άνθησή του, το βίωσαν, το χώνεψαν και το έβγαλαν προς τα έξω όταν το διεθνές κοινό το επιζητούσε. Τωρα πλέον η ψύχωση μεταφράζεται σε μανιέρα και η φρεσκάδα σε κορεσμό (και πολλά από τα κομμάτια μοιάζουν ταλαιπωρημένα, κουρασμένα και εν τέλει κουραστικά). Και είναι άσχημο να το βλέπει κανείς ως σύμπτωμα μιας μπάντας που αποτελούσε ελπίδα για κάτι παραέξω. Οχι πως δεν υπάρχουν αξιόλογες στιγμές, όμορφα ριφφάκια, κοψιματάκια και pop παρεμβολές, πότε βρωμιά, πότε ατμόσφαιρα, και φυσικά η καταπληκτική ερμηνεία της Φλώρας Ιωαννίδη - απλά η μετριότητα, οι κοινοτυπίες και η έλλειψη φαντασίας δεν συμβαδίζει με την εικόνα της μπάντας που κάποτε ρέμβαζε τις υπόλοιπες ελληνικές από την οθόνη του MTV (του όποιου MTV τέλος πάντων). Εξακολουθώ να στηρίζω πολλά σ'αυτή τη μπάντα, και δεν δέχομαι (γι' αυτήν ειδικά) το βόλεμα, τους μανιερισμούς και τη μετριότητα. Για τα ελληνικά δεδομένα βέβαια, η θέση στην ελίτ μοιάζει ακράδαντη.
