Τριαντατέσσερις συνολικά δίσκους μας έχει δώσει ο Σταμάτης Κραουνάκης, αλλά αυτός είναι ο πρώτος ορχηστρικός. Η πρώτη του απόπειρα να εισέλθει σε ένα διαφορετικό χώρο, με άλλες ανάγκες και άλλες ευαισθησίες. Μια πρώτη απόπειρα όμως, η οποία δε συνοδεύτηκε με κατανόηση των απαιτήσεων του μέσου που χρησιμοποίησε. Τα περισσότερα από αυτα τα εξηγήσαμε στην κριτική μας, στην "Επιστροφή" του Σταύρου Λάντσια. Το Alumina είναι όπως είπαμε μια ορχηστρική δουλειά, με δέκα intrumental και ένα "συμβατικό" κομμάτι, το "Γλέντι" (ίσως ότι κορυφαίο εδώ, και δεν είναι τυχαίο). Ουσιαστικά οι αφορμές των ήχων και των μελωδιών έχουν προηγηθεί. Είναι κομμάτια που έχουμε όλοι μας ακούσει, αγαπήσει και σιγοτραγουδήσει. Αυτή τη φορά με ένα άλλο πρίσμα. Περισσότερο ως νοητικά samples, ως μοτίβα για την ανάπτυξη των ethnic συνθέσεων. Ο Σταμάτης Κραουνάκης παρέδωσε στον ενορχηστρωτή Γιώργο Ζαχαρίου όλα τα απαραίτητα, κι ο τελευταίος επιμελήθηκε τον ήχο που βγάζει το Alumina. Ενα ήχο ethnic-o-ambient με πολλά όργανα, έντονο το ελληνικό στοιχείο, παρών το jazzy αίσθημα και ατμόσφαιρα σε ηλεκτρονικό υπόβαθρο. Και άψογους μουσικούς - ο καθείς στον τομέα του. Βασίλης Σαλέας, Δημήτρης Μαργιολάς, Peter Massink. Πέρα όμως από τις περιγραφές, η ίδια η ουσία της μουσικής είναι αυτή που δικαιώνει ή όχι ένα έργο. Και αυτή η ουσία, μπορεί να μοιάζει όμορφη στα κείμενα των μουσικών γραφιάδων, στην προκειμένη όμως περίπτωση μας ενοχλεί. Ενοχλεί και τα αυτιά και την αισθητική μας. Μας ενοχλεί επίσης γιατί πιστεύαμε ότι ο Σταμάτης Κραουνάκης δεν θα έμπλεκε με τη λογική "μπουζούκι, συρτάκι και σουβλάκι" των κασετάδικων της Ομόνοιας, και των ethnic εκτιμήσεων που έχουν οι ξένοι για τη χώρα μας. Μας ενοχλεί γιατί δεν προσθέτει κάτι να βλέπουμε αυτή τη μουσική ως εκπρόσωπο της μουσικής μας στα Ethnic->Greece ράφια των μεγάλων βρετανικών δισκοπωλείων. Ξέρετε, αυτά που έχουν Βανδή, Αλκαίο, και instrumental greek bouzouki ως εκπροσώπους της τόσο όμορφης μουσικής μας. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Σταμάτης Κραουνάκης (ή για να διευκρινίσω, αυτοί που επιμελήθηκαν τα πάντα σ'αυτό το album, από τον ήχο και την ιδέα, ως το εξώφυλλο) ακολουθεί τη γνωστή συνταγή. Instrumental, με λίγο από ελληνικό bouzouki, λίγο από τη γενική αντίληψη περί ethnic, λίγο από το ηλεκτρονικό στοιχείο των ημερών μας για να δέσει το γλυκό, τι έλειπε; Ενα εξώφυλλο με την επιγραφή "11 Greek Themes" και μια επεξεργασμένη φωτογραφία της Ακρόπολης. Νομίζω ότι περισσότερα σχόλια δε χρειάζονται...
