Εικοσιέξι χρόνια συμπληρώνει φέτος η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, χρόνια γεμάτα αλλαγές κι εκπλήξεις, συνεργασίες με μεγάλους συνθέτες, όπως ο Μούτσης, ο Θεοδωράκης, ο Κηλαηδόνης, ο Ανδριόπουλος, ο Σαββόπουλος, ο Κραουνάκης, ο Ξαρχάκος, ο Μπρέγκοβιτς και φυσικά τελευταία ο Αντύπας. Ολοι αυτοί εμπιστεύτηκαν κατά καιρούς τα πονήματά τους στην Αλκηστη, κι εκείνη φιλτράροντάς τα με την δική της αισθητική, και σχεδόν πάντα, πλησιάζοντάς τις προθέσεις και το δημιουργικών πνεύμα των προαναφερομένων, τα αναδείκνυε. Οι εξετάσεις πολλές και, ως επί το πλείστον, επιτυχημένες, όπως άλλωστε και η προτελευταία, αυτή του προκατόχου των Υδρόγειων Σφαιρών, album με το οποίο επιστρέφει.Ολα, φαινομενικά, είναι ίδια. Ο Νίκος Αντύπας και η Λίνα Νικολακοπούλου, πάλι μαζί, σε συνθετικό και στιχουργικό ρόλο, αντίστοιχα, σε γνωστούς ρόλους και με τις γνωστές εμμονές. Εμμονές που δεν ενοχλούν όταν δεν συνάγουν σκαιώδεις απομιμήσεις του παρελθόντος, και κανένα (ουσιαστικό) πρόβλημα δεν υπάρχει με την επανάληψη του αποτελέσματος και της λειτουργικότητας που θα πρόσφερε λογικά η ασφαλιστική δικλείδα της συνύπαρξής τους. Ομως στις Υδρόγειες Σφαίρες νιώθει κανείς ότι μάλλον η προαναφερόμενη χημεία πήγε περίπατο, και ελπίζει φυσικά, να ήταν μια άτυχη, κακή παρένθεση. Τα κομμάτια θα αποζητούσαν μάταια να εντάσσονταν στο "Ηφαίστειο", αλλά μάλλον η θέση τους θα άρμοζε σε υποθετικά b-sides. Ως στυλ εδώ παραμένουμε στα ίδια, αν και δεν είναι το ζητούμενο. Ενα αποτυχημένο remake της τελευταίας δουλειάς, με ήχο δυτικό, καλογυαλισμένο, λυρικό, με τα βαλκανικά ερεθίσματα που μπλέκονται ως συνήθως έντεχνα στις δουλειές του Αντύπα. Η εγκεφαλικότητά, η μεγαλοπρεπής αισθητική υπάρχουν κι εδώ, με μια εσωστρέφεια βέβαια, η οποία καλύπτεται από το γνωστό πέπλο της στρογγυλοποιητικής παραγωγής. Aλλά, αν, ο αυτοσχεδιασμός και η αποφυγή της μανιέρας, δεν είναι πάντα το ζητούμενο σε επιτυχημένες συνταγές, στις Υδρόγειες Σφαίρες δεν είναι αυτό που ενοχλεί. Η απουσία συνθετικού οίστρου είναι που χαλά τη συνταγή. Η λάβα δεν κοχλάζει πλέον, η πανδαισία των μελωδιών δεν κάνει την παρουσία της, και ο ατμοσφαιρικός λυρισμός μοιάζει βεβιασμένος, και τρόπον τινά, κουρασμένος. Η δε άπλα του ήχου, δεν είναι τίποτε άλλο από τη στενή θεώρηση του, αλλά, είπαμε, δεν είναι η στείρα επανάληψη των κεκτημένων αυτή που ενοχλεί εδώ, αλλά η απουσία περιεχομένου.Παγιδευμένη και αμήχανη όμως μοιάζει, όσο ποτέ, και το έτερον ήμισυ των δημιουργών, η Λίνα Νικολακοπούλου. "Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος / μια χούφτα οδύνης / Δεν είσαι ακίνδυνος / για ό,τι δίνεις", μας λέει κάπου. Η πλειοψηφία των στίχων μοιάζει παγιδευμένη από τη γνωστή ελευθερία στην απόδοση σκόρπιων σκέψεων, λέξεων και νοημάτων, την οποία έχουμε συνηθίσει να (απο)λαμβάνουμε. Μια ασάφεια, γνωστή και υπεύθυνση για πολλά καλά και άσχημα της σύγχρονης ελληνικής στιχουργικής, η οποία όμως δεν παύει να μας δίνει στιχάκια - φράσεις που μπαίνουν κατευθείαν στην καρδιά μας και μένουν εκεί, πολλές φορές για πάντα. Στις Υδρόγειες Σφαίρες, όμως, ούτε η Λίνα δίνει αυτά που έχει μας συνηθίσει, παρασυρμένη, λες, από την απουσία συνθετικής έμπνευσης. Εκείνη, βέβαια, που δεν μοιάζει να ακολουθεί τη στειρότητα των δύο δημιουργών, είναι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Στο κορυφαία ίσως σκαλί της ερμηνευτικής της καριέρας, μεταλλάσσει αδιάφορα, μετριότατα κομμάτια σε ευχάριστα ακούσματα. Ενα κόντραστ που σε αφήνει άφωνη/ο, αλλά σε λυπεί παράλληλα, καθώς η εξέλιξη αυτή δε συνοδεύεται με ένα κομψοτέχνημα ή έστω ένα δίσκο άξιο αναφοράς. Κρίμα.
