Αναρωτηθήκατε ποτέ, πού μπορεί να οδηγήσει η δημιουργία μιας σχολικής μπάντας; Την απορία αυτή μας λύνουν οι Είσοδος Κινδύνου με το ντεμπούτο τους. Μακριά από τα ισοπεδωτικά σχήματα που ασπάζονται και λιβανίζουν το δήθεν, το βαρύ, δύσπεπτο στυλ των Είσοδος Κινδύνου έρχεται να φέρει, κυριολεκτικά, τα πάνω κάτω στην πολύπαθη ελληνική σκηνή.Και ναι κύριες και κύριοι. Ένα πάρτι στη Λούτσα με ζωντανή μουσική, μπορεί να αλλάξει το ρου της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Ο Γιάννης Αγγελάκας είχε την απορία (αν θα μπορούσε, δηλαδή, να συμβεί κάποτε ΚΑΙ αυτό), και οι Δημήτρης Πλαγιάννης και Θανάσης Δαβηλάς το ξεκαθάρισαν από την αρχή: Ηρθαν για να μας απαλλάξουν από τη στενόμυαλη πουριτανική νοοτροπία στην οποία ευρισκόμασταν τόσο καιρό, και να ξορκίσουν τον λανθάνοντα συντηρητισμό, ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά του.Ενα επαναστατικό μανιφέστο κοινωνικοαισθητικού δυναμικού, όχι με την κρατούσα ραφιναρισμένη συνοδεία καταστάσεων και χαρακτήρων, αλλά με το πλήρες (μεταφορικά και κυριολεκτικά) λεξιλόγιο που αποτελεί τη γλώσσα της δημιουργικής στιχουργικής, αλλά και μουσικής. Αυτό είναι το ντεμπούτο των "Είσοδος Κινδίνου". Τόσο η τελευταία (από ηλεκτρονικά στοιχεία ως και πανκιές με δυο εκπληκτικές διασκευές των Unbelievable και Cucaracha), όσο και η πρώτη, η οποία εντρυφεί πολλάκις σε "κώλους", "μουνιά" και "γαμήσια", φέρνοντας την επανάσταση στο καλοστημένο αισθητικό υπέδαφος στο οποίο ήμασταν μέχρι τώρα καλά παγιδευμένοι, αποτελούν πρωτόγνωρες στυλιστικές ιδιομορφίες, προιόντα ενδελεχούς αναζήτησης, αλλά και πολύχρονης τριβής (προσοχή: δεν θέλω να με παρεξηγήσετε εδώ).Και ναι μεν, αδαή αναγνώστη, ο Μετζέλος έλεγε παρόμοια πράγματα στην πασίγνωστη κασέτα (όντας και δικαιολογημένος ο δυστυχής, ύστερα από ολοφάνερη χυλόπιτα), όπως: "είμαι παιδέρας / κι ο πούτσος μου το τέρας / γουστάρει να γαμά / τα κοριτσάκια τα μικρά", εντούτοις, έπρεπε να φτάσουμε στο σωτήριον έτος 2000, να περιμένουμε τη μάταια άφιξη της οργής του Θεού, και αφού τη γλιτώσουμε, να δούμε τους πολύχρονους αγώνες μας να νομιμοποιούνται άφοβα. Αδαής και κομπλεξικός είναι όποιος ισχυρίζεται ότι "σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει", παρά τα παραδείγματα φίλων που "γαμούν" συνεχώς και κατά βούλησιν, ατομικώς και μόνο εις τα αποχωρητήριά τους.Είναι όμως η ίδια η οξυγονοκόλληση λέξεων και εικόνων, και κατά συνέπεια βιωμάτων ή ονειρώξεων, μόνο, ή και η ατίθαση φύση τους, που πέρα από αισθησιακά πονήματα όπως "Μουνοείλωτας", και "Κώλος" (μια λέξη σαφώς πιο mainstream για το album, καθώς χρησιμοποιείται, πλέον, δεόντως στην καθομιλουμένη, και ως συνθετικό: κωλοφαρδος, Κωλομητρούσης - όχι αυτό είναι με ο - κωλόχαρτο, semi-colon στην αγγλική, κωλόμπαρο, κωλάδικο, και πάει λέγοντας) μπορούν να αρθρώνουν σαφή κοινωνικοπολιτικό λόγο ενάντια στην αστυνομία, την εκκλησία, το κράτος και γενικά το κατεστημένο; Εμείς θα λέγαμε ότι είναι όλα μαζί. Ολη αυτή η συνισταμένη των κοινών βιωμάτων της παιδικής ηλικίας των δύο φίλων, που έχουν σχηματοποιηθεί και μετουσιωθεί σε συμπεριφορά, οριοθετεί το τέλος του ασφυκτικού κλοιού των περιορισμών και της πουριτανικής μας ζωής. Η δίνη τους, ο παροξυσμός και το ακομπλεξάριστο των στίχων, η αταβίστικη ερμηνεία τους, όλα ενεργοποιούν το καλά κρυμμένο επαναστατικό μας ένστικτο. Γρηγορούν και μάχονται για να διαφύγουμε των φληναφημάτων και των κομπλεξισμών των μουσικογραφιάδων που μας κατευθύνουν, και που πιθανώς να το χλευάσουν. Η επανάσταση όμως ήρθε, το ακούμε και το βλέπουμε ιδίοις όμμασιν. Και ήρθε από τα χέρια του Γιάννη Αγγελάκα, υπεύθυνου για την ΧΑ! records που επέλεξε να ξεκινήσει τις δισκογραφικές τις κυκλοφορίες μ'αυτήν. Δεύτερη επανάσταση για το ελληνικό μας rock, και πάλι με τον Γιάννη Αγγελάκα συμμετέχοντα; Ο πανδαμάτωρ χρόνος θα δείξει
